Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΟΥΤΣΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΚΑΥΣΤΙΚΟΣ

Τον επικαλούμαι πολύ τον τελευταίο καιρό, αλλά ο Αντώνης Πανούτσος είναι κάθε μέρα και απολαυστικότερος. Στην χθεσινή Sportday έγραψε για τον δημόσιο (και όχι μόνο) λόγο των Ελλήνων. Από την κριτική του δεν ξέφυγε και ο γεμάτος κλισέ λόγος του προέδρου της Δημοκρατίας.

“…Πώς λοιπόν θέλουμε να μιλάει ο Τεν Κάτε; Ακολουθεί το καλύτερο παράδειγμα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Όταν μιλάμε για καναλάρχες και ενημέρωση ανοίγουμε μια μεγάλη συζήτηση». Μόνο που αν είναι να ανοιχτεί πρέπει να την ανοίξουν άλλοι. Γιατί εμείς κάναμε ένα περιποιημένο κοκοκό, ούτε καλούς τους είπαμε ούτε απατεώνες και σπατσάραμε.

«Είναι μεγάλο πρόβλημα η κατάσταση στα ΜΜΕ και είναι πολιτικό πρόβλημα». Τώρα να του κάνει ο Βέργης μια αγωγή του Κάρολου Παπούλια ότι πάει να του φάει τη στήλη ο «Αιχμηρός» λίγο θα είναι. Ποιος άλλος θα τολμούσε να χαρακτηρίσει το πρόβλημα των μίντια μεγάλο παρά μόνο ο ηγέτης του έθνους. Οι υπόλοιποι, οι δειλοί, θα το χαρακτήριζαν μικρό, αρκετό, μπόλικο και τα σχετικά.

«Οι ιδιοκτήτες των καναλιών αποσκοπούν στην πολιτική επιρροή. Συμπορεύονται και συμπλέκονται με τους πολιτικούς. Όλοι γνωρίζουμε παραδείγματα και μερικοί έχουμε ζήσει την κατάσταση στο πετσί μας». Ποια παραδείγματα, ποιοι και με ποιους πολιτικούς; Άσε να το γράψει ο Βέργης.

«Οι διεφθαρμένοι που έβγαλαν κέρδη ζητούν τώρα από το κράτος να παρέμβει». Ποιοι είναι οι διεφθαρμένοι; Σε αυτό το σημείο λιποθυμήσαμε.

«Το θέμα είναι να μη βγούμε ρημαγμένοι από την κρίση». Γροθιά στο στομάχι. Μέχρι να το πει ο Πρόεδρος, ο κόσμος ήταν διχασμένος. Άλλοι έλεγαν ότι θα πρέπει να προσέξουμε να βγούμε ρημαγμένοι από την κρίση ενώ άλλοι έλεγαν ότι μάλλον θα έπρεπε να βγούμε κατεστραμμένοι από την κρίση. Τελικά και οι δύο είχαν άδικο. Δεν πρέπει να βγούμε ρημαγμένοι από την κρίση και να το θυμόσαστε όλοι.

Και ο Πρόεδρος έκλεισε την de profundis ομιλία του στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ με μία ομολογία. «Αν δεν βγούμε ρημαγμένοι εγώ είμαι αισιόδοξος και ρομαντικός ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Στο τέλος μπορεί να γίνει και κάτι καλό, μια επανάσταση». Μόνο που εκεί, στο καλύτερο, μας το χάλασε. Επανάσταση για να γίνει το πολίτευμα τι; Κομμουνιστικό; Εθνικοσοσιαλιστικό; Βιτρινοσπαστικό;

Όπου στην ομιλία του Παπούλια που δημοσιεύτηκε στη χθεσινή «SportDay» και ήρθε στο mail από την παράταξη της «Δημοσιογραφικής Ενότητας» επειδή η επίσκεψη γινόταν τη μέρα της απεργίας πριν από μία εβδομάδα υπήρξε και η φράση ότι ψυχικά βρίσκεται στους δρόμους της Αθήνας με τους διαδηλωτές, με την ελπίδα ότι το ίδιο συμβαίνει και στους επισκέπτες του. Και εκεί, αν θέλετε, είναι και το πρόβλημα της έκφρασης σε αυτόν τον τόπο. Ένας πλατειασμός και μια ευχή διώχνουν κάθε ενοχή και ευθύνη. «Ψυχικά» πάμε στις διαδηλώσεις, «ψυχικά» αντιστεκόμαστε σε κάθε τσαμπουκά που καταλαμβάνει την πόλη και τους δρόμους μας και ψυχικά πάμε μια χαρά. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι ξένοι δεν το καταλαβαίνουνε.

Γιατί αν οι ξένοι καταλαβαίνανε πώς δουλεύει το μυαλό του Έλληνα, δεν θα γινόταν η καταγγελία του Ισραήλ στη ΦΙΦΑ. Στην οποία το Ισραήλ καταγγέλλει ότι στη διάρκεια του ματς της Κρήτης κάποιος ή κάποιοι σημάδευαν με λέιζερ τον τερματοφύλακα. Υπό νορμάλ συνθήκες η υπεράσπισή μας θα ήταν «Αυτά που κάνουνε στην Παλαιστίνη δεν τα κοιτάνε; Το λέιζερ στο Παγκρήτιο είναι το έγκλημα».

Και για πατρόν στην υπεράσπιση δεν θα είχαμε παρά να πάρουμε την ανακοίνωση του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ για συλλήψεις και φυλακίσεις οπαδών της ομάδας. «Όταν οι νόμοι πιάνουν τις μύγες και αφήνουν τις σφήκες όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά βλάπτουν». Στην ανακοίνωση αυτή φυσικά το νόημα δεν είναι να πιαστούν οι «σφήκες», αλλά να αφεθούν οι «μύγες». Το νόημα είναι να βρίσκουμε πάντα μια δικαιολογία, ένα μεγαλύτερο έγκλημα που δεν έχει τιμωρηθεί και να μη ζητάμε την τιμωρία του, αλλά την απαλλαγή μας.

Στην Κρήτη για τη χρήση του λέιζερ συνελήφθη παπάς. Ένας άνθρωπος που υποτίθεται ότι προσεύχεται για το καλό ακόμα και των εχθρών του είχε αγοράσει λέιζερ για να τυφλώνει τους αντίπαλους παίκτες και οι συμπατριώτες του παρανόμως να ωφελούνται. Και εμείς, αντί να σκύψουμε τα κεφάλια και να σκεφτούμε πού μας κατάντησε η υποκρισία, μετράμε τις ενδεχόμενες ποινές.

Να τη γλιτώσουμε την ποινή, δύσκολα. Τι να πούμε, ότι το πράσινο φως που έπεφτε στο πρόσωπο του Αουάτ ήταν από UFO; Να πούμε ότι πρώτη φορά συνέβη, και πάλι δύσκολο. Έχουν και οι Ελβετοί βίντεο με το ίδιο φως στο πρόσωπο του Φρέι. Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να επικαλούμαστε είναι η δήλωση του τερματοφύλακα του Ισραήλ ότι το γκολ στο πέναλτι δεν το έφαγε επειδή ενοχλήθηκε από το λέιζερ. Και αλλάζω χίλια ολυμπιακά μετάλλια και δέκα χιλιάδες Μουντιάλ με μια τέτοια δήλωση. Όχι «μου βάλανε ντόπινγκ στο φαΐ μου» και «το γκολ της Σουηδίας μπορεί να ξεκίνησε από φάουλ», αλλά έτσι αντρίκεια. «Ναι, ρίχνανε το λέιζερ, αλλά δεν αξίζαμε τη νίκη». Αυτό που είδαμε όλοι, απλά κάποιος να έχει το θάρρος να το λέει. Eτσι λοιπόν να μιλάμε οι Έλληνες, σύντροφε Χενκ. Μουσαντέ δυναμικά. Να λέμε ότι ψυχικά βρισκόμαστε στη διαδήλωση όταν σωματικά είμαστε στον καναπέ. Να λέμε ότι ο άλλος είναι μαλάκας επειδή είπε την αλήθεια ότι το γκολ δεν το έφαγε από το λέιζερ. Μπορείς να μιλάς έτσι; Μείνε. Δεν μπορείς; Φύγε και κάνε πλάκα με όσα θα γράφονται με το που μπεις στο αεροπλάνο…”