ΠΕΡΙ ΛΑΟΥ

Η λέξη λαός μου προκαλεί δυσφορία. Δεν ξέρω γιατί, ίσως είναι η κουλτούρα που την διέπει, ή η ιστορία που σέρνει από πίσω της που μου έχουν δημιουργήσει ένα τέτοιο συναίσθημα. Από μικρός ότι είχε σχέση με το “λαό” το είχα συνδυάσει με την μιζέρια και με την κακομοιριά, στην πορεία πρόσθεσα και τον άνευ ορίων καιροσκοπισμό. Να πρωτοθυμηθώ τους περίφημους λαϊκούς αγωνιστές, όλων των εθνών και όλων των απόψεων, που στο όνομα αυτών που εκπροσωπούν έσφαζαν και σφάζουν όποιον είχε και έχει αντίθετη άποψη; Τους ηγέτες των σοσιαλιστικών δημοκρατιών της ανατολικής Ευρώπης να μιλούν για λαϊκή κυριαρχία, καταπιέζοντας βάναυσα, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, χιλιάδες πολίτες των κρατών τους; Το περίφημο σλόγκαν του Αντρέα το 81 ΛΑΟΣ – ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία, που τελικά σήμαινε την άλωση του κράτους από χιλιάδες γενειοφόρους πρασινοφρουρούς; Το Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (χωρίς περαιτέρω σχόλια); Ή από την άλλη εκφράσεις όπως λαϊκά προάστια (φτωχές και εξαθλιωμένες γειτονιές), λαϊκό τραγούδι (για καημούς και βάσανα), μπάνια του λαού (σαράβαλα λεωφορεία στοιβαγμένα με κόσμο να προορίζονται για διάφορες “ειδυλλιακές” παραλίες της Αττικής όπως η Λούτσα);

Η λέξη “λαός” αποδυναμώνει και πολτοποιεί, τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που έχει κάθε ένα από τα μέλη του. Ατονεί την ατομικότητα και τονίζει την συλλογικότητα. Μία συλλογικότητα όμως που τις περισσότερες φορές γίνεται αντιληπτή ως αφελής (εξ’ ου και το λαοπλάνος). Αντί της λέξης λαός προτιμώ το πολίτες. Ο πολίτης έχοντας δικαιώματα και υποχρεώσεις, υποδηλώνει την μοναδικότητα του μέσα στο σύνολο. Δεν θα ανέδυε διαφορετικά συναισθήματα το πανό στην πλατεία Αργυρουπόλεως αν αντί για “Ελεύθερες οι παραλίες για τον λαό”, έγραφε “ελεύθερες παραλίες για τους πολίτες”;