Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ

Ξαναχτύπησε ο επίδοξος έλληνας Χομεϊνί Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Μιλώντας σε εκκλησία του Χολαργού δεν έχασε την ευκαιρία να εκφρασθεί για μία ακόμα φορά πολιτικά κατηγορώντας όλους όσους ψηφίζουν κόμματα του 2% και 3% που, όπως είπε, μας λένε να μην είμαστε Έλληνες. Δεν μπορεί το 3% να επιβάλλει την άποψη του στο 97% βροντοφώναξε. Με ποιο δικαίωμα όμως ο ίδιος έρχεται και μιλάει εκ μέρους του 97% των ελλήνων δεν το καταλαβαίνω. Καλώς ή κακώς τον Συνασπισμό τον ψήφισε ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, και αυτό εκπροσωπεί στην βουλή, ενώ τον ίδιο μία κάστα γερόντων μετά από ένα απίστευτο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, παρασκηνιακό αλισβερίσι.

Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα στον εν λόγω ιεράρχη δεν είναι ότι μιλάει πολιτικά, αυτό το έχουν κάνει και άλλοι στο παρελθόν αν και όχι σε τέτοιο βαθμό, αλλά ότι ο λόγος του, το κήρυγμα του είναι ποτισμένα στο μίσος. Μίσος προς τους ξένους, προς τους αλλόθρησκους, προς όποιον τολμήσει να πειράξει τα κεκτημένα. Ο Χριστόδουλος είναι αυτός που μίλησε για γραικύλους, που είπε καλά να πάθουν μετά την πτώση των διδύμων πύργων στην Νέα Υόρκη. Ο Χριστόδουλος και οι άνθρωποι που τον στηρίζουν, όπως ο αγλαός Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης, έκαψαν στην πυρά βιβλία που ήταν αντίθετα προς τα πιστεύω τους φέρνοντας ημέρες ναζιστικής Γερμανίας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ο Χριστόδουλος και το επιτελείο του διοργάνωσαν τις περίφημες λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες παρουσιάζοντας αυτή την αποκρουστική εικόνα που θύμιζε έντονα Ιράν της Ισλαμικής επανάστασης (Ο Χριστόδουλος να μιλάει και από κάτω όλοι οι ιεράρχες – Χομεϊνί και οι μουλάδες).

Η εκκλησία έχει ρόλο στην σύγχρονη κοινωνία. Αλλά δεν είναι αυτός που νομίζει. Δεν είναι η εκκλησία ο θεματοφύλακας του έθνους μας. Δεν είναι αρμοδιότητα της η αποδοχή ή όχι των σχολικών εγχειριδίων. Δεν μπορεί να επιβάλει τις απόψεις της σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Δεν μπορεί να αποκλείει εναλλακτικούς τρόπους ταφής των νεκρών. Δεν πρέπει να την ενδιαφέρει αν αναγράφεται ή όχι το θρήσκευμα σε ένα κρατικό έγγραφο. Αντίθετα η εκκλησία θα πρέπει να είναι πρώτη στον αγώνα ενάντια στην δυστυχία, στην πείνα, στην φτώχια. Βλέπεις κάτι φωτεινούς κληρικούς, όπως ο πάτερ Π. Αντωνίου της Κιβωτού της Αγάπης που δίνει αγώνα για τα στερημένα παιδιά, και σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να κάνει η εκκλησία αν διοχέτευε όλη της την δύναμη, που είναι μεγάλη, σε τέτοιους σκοπούς.

Η επίσημη εκκλησία κατά την διάρκεια των αιώνων έφυγε πολύ μακριά από το αρχικό κήρυγμα της. Ασπάστηκε την τυπολατρία και ξέχασε την ουσία. Θέλησε να αποκτήσει δύναμη οικονομική και πολιτική. Τα κατάφερε σε πολύ σημαντικό βαθμό. Αλλά έφυγε πολύ μακριά από τον προορισμό της. Που ήταν ένας. Η αγάπη. Η αγάπη προς τους άλλους. Αυτό δηλαδή που στερείται ο λόγος του Αρχιεπισκόπου.