Πολλές σκέψεις με κυριεύουν τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με το που στεκόμαστε ως κοινωνία. Ο θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα πυρά του αστυνομικού έφερε στην επιφάνεια όλα τα καρκινώματά μας. Που όλα, μα όλα, ξεκινούν από δύο θεμελιώδη συστατικά. Πρώτα την παντελή ασέβεια και αδιαφορία που δείχνει ο καθένας από εμάς για την αξιοπρέπεια του άλλου. Έχουμε ένα κράτος, που είτε λέγεται δημόσια υγεία, είτε παιδεία, είτε αστυνομία, είτε εφορία, είτε πολεοδομία, δείχνει παντελή αδιαφορία και ασέβεια προς τους πολίτες του. Έχουμε πολίτες, εγώ, εσείς, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοι μας κλπ., που αδιαφορούμε για το πλησίον μας, είμαστε έτοιμοι να καβαλήσουμε τον διπλανό μας, στα φανάρια, στις ουρές, στο μέσο που βάζουμε για να διορίσουμε το δικό μας παιδί (είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα), στην καταστροφή ή καταπάτηση της ξένης περιουσίας (είτε ιδιωτικής είτε δημόσιας) για να επωφεληθούμε εμείς. Έχουμε πολιτικά κόμματα που ενεργούν με κοντόφθαλμη, μικροπολιτική λογική αδιαφορώντας για την μέσο και μακροπρόθεσμη πορεία του τόπου. Έχουμε συνδικαλιστές που ενδιαφέρονται πρωτίστως για την διατήρηση των συντεχνιακών τους κεκτημένων αδιαφορώντας για τις ανάγκες των πολλών εργαζομένων. Έχουμε μία τρίτη ηλικία που δείχνει παντελή αδιαφορία για την νέα γενιά αντιδρώντας σε κάθε πρόταση για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού που αναμένεται να αφήσει τους νεότερους χωρίς συντάξεις. Έχουμε μία παραγωγική γενιά (αυτή μεταξύ των 30 και 55) που δείχνει παντελή αδιαφορία για την δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα κάνουν τους γηραιότερους να περάσουν καλύτερα τα τελευταία χρόνια της ζωής τους διαμορφώνοντας παράλληλα και μία κοινωνία πιο ανθρώπινη και ελκυστική για να υποδεχθεί τους νέους. Έχουμε φοιτητές οι οποίοι αδιαφορούν για την ποιότητα της εκπαίδευσης την οποία λαμβάνουν, αποδεχόμενοι την λεηλασία και την υποβάθμιση της από τους γνωστούς κομματικούς επιτήδειους. Έχουμε μία μαθητιώσα νεολαία που κάνοντας καταλήψεις και λεηλατώντας τα σχολεία αδιαφορεί για το γεγονός ότι αυτά γίνανε από το υστέρημα των γονιών τους. Έχουμε ειδικό φρουρό της αστυνομίας που αδιαφορεί παντελώς για το ότι απέναντι του έχει ένα παιδί και βγάζει το όπλο με περισσή ευκολία ξεχνώντας ότι εκείνη την στιγμή αντίκρυ του μπορεί να ήταν το δικό του παιδί που ενεργεί ακραία στα πλαίσια της νεανικής του τρέλας. Έχουμε πιτσιρικάδες που εκτοξεύουν πέτρες, μπουκάλια, σιδερολοστούς (στα γήπεδα, στους δρόμους, στο Πολυτεχνείο) αδιαφορώντας και μη λαμβάνοντας υπόψη ότι ο απέναντι αστυνομικός, ματατζής, φρουρός κλπ., μπορεί να είναι ο πατέρας, ο ξάδελφος, ο γείτονας που βγάζει το μεροκάματό του για να ζήσει την οικογένεια του. Είμαστε μία κοινωνία που κανένας δεν σέβεται κανένα.
Το έτερο συστατικό είναι η αντίληψη μας ότι για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι. Το κράτος, οι αμερικανοί, ο νεοφιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση, οι φασίστες, τα ματ, οι δυνάμεις καταστολής, το μεγάλο κεφάλαιο, η πλουτοκρατία, από την άλλη οι αντιεξουσιαστές, οι αλβανοί και οι λοιποί λαθρομετανάστες, οι κομμουνιστές, οι αμερικανοί (αυτοί πάνε με όλους), οι τούρκοι, οι σκοπιανοί, οι εβραίοι αλλά και η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, το σύστημα, οι διαπλεκόμενοι, οι νταβατζήδες κ.λ.π.
Έλλειψη σεβασμού της αξιοπρέπειας του συμπολίτη μας και αποποίηση ευθυνών είναι τα θεμελιώδη συστατικά για την δημιουργία μιας κοινωνίας γαλουχημένης στην βία. Της ελληνικής κοινωνίας.
Υ.Γ. Ενδεικτικό του πως μας βλέπουν οι ξένοι είναι το άρθρο “Συντρίμμια η αθηναϊκή δημοκρατία” του Guardian που αναδημοσίευσε χθες η Καθημερινή.
2 σχόλια:
Πολύ ωραία τα γράφεις. Ο καθένας κοιταεί το συμφέρον του, και αν ο γείτονας παίρνει πιο πολλά από τον ίδιο απλά βγαίνουμε στους δρόμους και παριστάνουμε τους επαναστάτες!
Επέτρεψέ μου να διαφωνίσω.
Το βασικό συστατικό της Ελληνικής Κοινωνίας πιστεύω ότι είναι το ότι όλα μα όλα γίνονται βάση πολιτικού κόστους σε όλους ανεξαιρέτους τους τομείς. Εάν εκλείψει αυτό και ισχύσει η αξιοκρατία, τότε θα ξαναγράψουμε ιστορία. Τέτοια που θα τη ζηλέψουν οι αρχαίοι Έλληνες.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Δημοσίευση σχολίου