ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΝΟ 3

Ο για μια ακόμη φορά απολαυστικός Αντώνης Πανούτσος μας θυμίζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο στην χθεσινή SPORTDAY κάθε πότε επανέρχεται στην δημοσιότητα το γνωστό έργο τα "Ελληνικά Πετρέλαια στο Αιγαίο":

"Νιος ήμουνα και γέρασα και όποτε η Ελλάδα περνάει κρίση, το γυρίζει στην πετρελαιοπαραγωγή. Το 1972 μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση η δικτατορία είχε συστήσει μία εταιρεία για την εκμετάλλευση των πετρελαίων της Θάσου, είχαν ρίξει στο νερό και μία πλατφόρμα να κάνει εξορύξεις και όλοι οι Ελληνες σιδέρωναν τα σεμέν για να τα κάνουν σαρίκια και να τη βγάζουν εμίρικα. Στην αρχή υπήρχε ενθουσιασμός, μετά το θέμα έπεσε στα δεύτερα και με τη Μεταπολίτευση τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο που θα έβγαιναν από τον πυθμένα του Αιγαίου ξεχάστηκαν, έως να φτάσουμε στη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ.

Το 1987 οι Τούρκοι είχαν βγάλει τσάρκα στο Αιγαίο ένα πλοίο που το έλεγαν «Σισμίκ». Το όνομα δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό, μια και το 1976 με κυβέρνηση της Ν.Δ. είχαν βγάλει στο Αιγαίο το «Χόρα», ο Καραμανλής έκανε διαβήματα, ο Παπανδρέου έλεγε ότι αν ήταν πρωθυπουργός θα το είχε βυθίσει, οπότε το έβγαλαν «Σισμίκ» για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Πώς λέμε «Στρωματέξ», στρώματα λοιπόν φτιάχνει. «Αταράξ», το καταπίνεις και είσαι ατάραχος. «Σισμίκ», με τους σεισμούς ασχολείται. Ελα, όμως, που το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη τετραετία τα είχε φάει όλα. Οπότε ήτανε δεν ήτανε, αμέσως η κυβέρνηση έστειλε το μήνυμα στον λαό. «Για πετρέλαια ψάχνει το "Σισμίκ", αλλά εμείς δεν είμαστε Ν.Δ. για να καθόμαστε να τους κοιτάμε». Ο Ανδρέας είχε στείλει πολεμικά πλοία, οι Τούρκοι διαμαρτύρονταν ότι το σκάφος βρισκόταν σε διεθνή ύδατα, εμείς απαντούσαμε «στο Αιγαίο δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα και αν δεν μας πιστεύετε, να σας δείξουμε την υφαλοκρηπίδα μας» και η ιστορία κράτησε ένα-δυο μήνες, έβγαλε και δύο τίτλους επιθεώρησης με το «Υφαλοκρηπίδα» και μετά πάλι το ελληνικό πετρέλαιο πήγε περίπατο. Μέχρι χθες.

Που σε πλήρη δικαίωση της παροιμίας «κατά μάνα, κατά κύρη» ο Γιώργος Παπανδρέου βρήκε ξανά πετρέλαια στο Αιγαίο. Οπου στον Real FM ο υφυπουργός Περιβάλλοντος, Γιάννης Μανιάτης, δήλωσε ότι συγκροτείται κυβερνητικός φορέας που θα μελετήσει την εξόρυξη πετρελαίου στην Ελλάδα. Προσθέτοντας ότι υπάρχει και φυσικό αέριο στα νότια της Κρήτης και ότι πετρέλαιο δεν πρέπει να υπάρχει μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στο Ιόνιο. Οπότε εκτός από Aegean θα έχουμε και Ionian. Συμπέρασμα; Προσωρινά είναι τώρα τα σφιξίματα με το ΔΝΤ και σε 18 μήνες θα έρχεται ο Στρος Καν όχι για να δανείσει, αλλά για να δανειστεί. Και το 18 δεν είναι δικό μου, αλλά του υφυπουργού, ο οποίος είπε αυτολεξεί ότι σε 18 μήνες θα έχουμε «ορατά οικονομικά αποτελέσματα». Και ρωτάω και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Πού στον διάολο τους βρίσκει αυτούς ο Παπανδρέου; Εχει κανένα μηχανάκι η οικογένεια και τους κλωνοποιεί; Γιατί σε 18 μήνες να έχει γίνει η έρευνα και να έχουμε ορατά οικονομικά αποτελέσματα, κομμάτι δύσκολο. Το μόνο οικονομικό αποτέλεσμα που μπορώ να σκεφτώ είναι το κόστος του κυβερνητικού φορέα.

Από πείρα τώρα ξέρω ότι έρχεται το δεύτερο μέρος. Το οποίο ξεκινάει με τους ψιθύρους ότι είναι γνωστό ότι στο Αιγαίο υπάρχει πετρέλαιο, αλλά οι Αμερικανοί δεν μας αφήνουν να κάνουμε έρευνες επειδή θέλουν να κρατηθούν οι τιμές ψηλά. Συνεχίζεται με τις διάφορες ιστορίες από πρώτο χέρι, που «ένας φίλος έκανε ψαροντούφεκο στη Μυτιλήνη και κυνηγούσε ένα ροφό. Τον ακολούθησε μέσα σε μία τρύπα, όπου όλα ήταν μαύρα. Κατάλαβε, λοιπόν, ότι η φωλιά του ροφού ήταν τίγκα στο πετρέλαιο και όχι μόνο αυτό. Μετά ένα χταπόδι μίλησε με ανθρώπινη φωνή και του είπε: «Αμόλυβδη ή Super αμόλυβδη;» και μέχρι να απαντήσει, το χταπόδι είχε πιάσει μια πατσαβούρα και του καθάριζε το γυαλί από τη μάσκα. Γιατί μέχρι και τα ψάρια έχουν πάρει πρέφα ότι το Αιγαίο είναι ένα απέραντο βενζινάδικο και οι προδότες πολιτικοί μας δεν μας λένε την αλήθεια.

Kαι πάντα όλα αυτά τελειώνουν με τους αρχαιολάτρες. Οι οποίοι πάντα λένε ότι ένας αρχαίος, ας πούμε ο Κρίτων ο Μπιπής, στο έργο του «Οι διανυκτερεύοντες» είχε αναφερθεί στην ύπαρξη πετρελαίου στο Αιγαίο και πως ο μηχανισμός των Κυθήρων, εκτός από κομπιούτερ, ήταν και αντλία. Στην εικόνα ερευνήτρια της αρχαιότητας κατά τη διάρκεια πειραμάτων."

"Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ"

Βλέποντας τις εικόνες ξυλοδαρμού του Κώστα Χατζηδάκη χθες στο Σύνταγμα θέλησα να γράψω πολλά και πιθανόν πολύ σκληρά για όλους αυτούς τους ψευτοδημοκράτες που νομιμοποιούν και δικαιολογούν την δική τους βία, αλλά καταδικάζουν και επαναστατούν όταν αυτή προέρχεται από αλλού. Ξαναδιαβάζοντας όμως τα δύο άρθρα του Θανάση Τριαρίδη με κοινό τίτλο “Η Πολιτική Βία είναι Πάντοτε Φασιστική”, που παραθέτει στο εξαιρετικό post του ο Avarell, προτιμώ απλά να παραθέσω την πρώτη από τις δημοσιεύσεις του Θανάση (ο οποίος τα όσα λέει τα έχει κάνει πράξη και γι’ αυτό έχει υποστεί και τους τραμπουκισμούς διαφόρων) και το ερώτημα που θέτει στην δεύτερη με αφορμή τον θάνατο των τριών (ή τεσσάρων;;;) στην Marfin.

“Αny man‘s death diminishes me, because I am involved in mankind * Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα * John Donne, 1624

Τις τελευταίες μέρες οι δοξολογίες του φόνου εναλλάσσονται με την πράξη του φόνου, ξαναδείχνοντας (: ξαναεπιβεβαιώνοντας) το φασιστικό πρόσωπο της πολιτικής βίας. Οι κτηνώδεις Ο.Υ.Κ. που έκαναν παρέλαση στο όνομα της… δημοκρατίας ουρλιάζοντας συνθήματα φόνου («Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ…») απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως ο στρατός (ο κάθε στρατός) είναι ένας θεσμός θανάτου, μια απάνθρωπη εκπαίδευση στο μίσος, στον φόνο και την κτηνωδία. Η βόμβα που διαμέλισε έναν δεκαπεντάχρονο Αφγανό μετανάστη και τύφλωσε τη δεκάχρονη αδελφή του ενώ έψαχναν στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, ξαναϋπογράμμισε το αυτονόητο: πως όποιος φτιάχνει βόμβες (και κάθε άλλο όπλο), τις φτιάχνει για να σκοτώσει ανθρώπους – και πως στο βάθος του ορίζοντα προσδοκίας του υπάρχει ο φόνος, άλλοτε σαφώς στοχοθετημένος κι άλλοτε θαμπός και τυφλός, μα πάντοτε ζωντανός. Έτσι, ο δεκαπεντάχρονος Χαμί Νατζάφι έγινε κομμάτια επειδή ένας άλλος συνάνθρωπός του αποφάσισε πως αξίζει να υπογραμμίσει τις όποιες σκέψεις του φτιάχνοντας μια βόμβα θανάτου και σπέρνοντάς τη μέσα στο πλήθος.

Εδώ και χρόνια γράφω βιβλία και κείμενα ενάντια σε κάθε πολιτική βία από όπου κι αν προέρχεται – είτε από κτηνώδεις θεσμούς θανάτου (όπως ο στρατός), είτε από μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού (όπως οι θρησκείες και τα έθνη), είτε από φασιστικές ακροδεξιές ή φασιστικές «αντιεξουσιαστικές» ομάδες. Και πλήρωσα το τίμημα για αυτήν τη στάση με πολύπλευρες επιθέσεις, λοιδορίες και παντοειδή αποκλεισμό – ο οποίος ωστόσο μεταφράζεται μέσα μου ως η μεγαλύτερη δυνατή τιμή για κάποιον που γράφει. Ωστόσο, παρά το ότι έχω ζήσει επί αρκετά χρόνια τον τυφλό ανορθολογισμό του δημόσιου διαλόγου, συχνά προβληματίζομαι με την υποκριτική αφέλεια που συμπλέκεται με την ανυπόκριτη βλακεία: Χρειάζεται κανείς να ακούσει τα απάνθρωπα συνθήματα των Ο.Υ.Κάδων για να διαπιστώσει τον τρόμο και τον φόνο που κηρύσσει κάθε στρατός και κάθε «έθνος»; Και χρειαζόταν να διαμελιστεί ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για να διαπιστώσουμε (περίπου έκπληκτοι) πως οι βόμβες διαμελίζουν ανθρώπους; Τι ήταν αυτό που μας έκανε να υποθέσουμε πως μπορούν να υπάρξουν «ανθρώπινοι στρατοί δολοφόνων», «δίκαιοι φόνοι» και «καλές βόμβες»; – εν τέλει, τι ήταν αυτό που μας έπεισε πως μπορεί να υπάρξει μη φασιστική πολιτική βία σε βάρος των συνανθρώπων μας;

Κι αν η καθαρή ναζιστική ιδεολογία θεωρεί τη βία, τον τρόμο και τον φόνο μέσα απόδειξης της «φυσικής ισχύος» του «δυνατού» επί του «αδύναμου» (και άρα θεμιτή πολιτική μέθοδο στο κτηνώδες και απάνθρωπο σύστημα που ευαγγελίζεται), τι κάνει αυτούς που θέλουν να αντιπαραταχτούν στον φασισμό να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους (τη βία, τον τρόμο και τον φόνο); Ιδίως για όσους αυτοπροσδιορίζουν την πολιτική τους δράση στην «αντι-εξουσία» και συνάμα θεωρούν τις βόμβες «μέσο αγώνα», συχνά προβληματίζομαι, πέραν των άλλων, για το μέγεθος της ευήθειάς τους: υπάρχει πιο κτηνώδης εξουσιαστική πράξη από τον φόνο του άλλου; Πώς μπορεί η πολιτική δολοφονία και ο πολιτικός τρόμος να είναι προστάδιο της «ελευθερίας» την οποία επικαλούνται; Δεν καταλαβαίνουν πως «ελευθερία» εν τρόμω και εν φόνω δεν υπάρχει παρά μόνο ως ολοκληρωτικό τέρας; Δεν καταλαβαίνουν πως έχουν γίνει νεοναζί φασίστες – απαράλλακτοι με αυτούς που υποτίθεται πως αντιμάχονται (και με τους οποίους αλληλοτροφοδοτούνται με μίσος και τρόμο);

Επίσης προβληματίζομαι και για όσους επιχειρούν να αρθρώσουν δημόσιο παρεμβατικό λόγο και με τη σειρά τους αυτοπροσδιορίζονται ως διαφόρων αποχρώσεων «ελευθεριακοί», «αναρχικοί» ή ό,τι ανάλογο (σε «καταλήψεις», «στέκια», εκδοτικές ή άλλες προσπάθειες): άραγε, τι περιμένουν για να πουν πως όποιος φτιάχνει μια βόμβα είναι ένας κτηνώδης δολοφόνος (γιατί, στη βάση της χρήσης της, κάθε βόμβα φτιάχνεται για να μακελέψει ανθρώπινες ζωές) ανεξάρτητα από τα «κίνητρα»-νεφελώματα που απλώνονται στο μυαλό του; Κάποιοι από τους ανθρώπους ετούτου του χώρου σιώπησαν (και σιωπούν) επί χρόνια για τους βαθύτατα εξουσιαστές-αυτόκλητους «δικαστές»-δολοφόνους της «17 Νοέμβρη», της «Σέχτας Επαναστατών» και των λογιών άλλων ομάδων δολοφόνων, γιατί θεώρησαν πως κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την κριτική τους για τα εγκλήματα του αστικού κράτους (ποιος πανηλίθιος τούς έπεισε για κάτι τέτοιο; – όσοι δηλαδή κάνουμε επί χρόνια κριτική για αυτά τα εγκλήματα των αστικών κρατών και ταυτόχρονα μιλάμε καθαρά για τα εγκλήματα των λογής ολοκληρωτισμών, αυτοακυρωνόμαστε;). Κάποιοι (και, αλίμονο, όχι λίγοι) φτάσανε στο σημείο να θεωρούν τα «αντιεξουσιαστικά»-ναζιστικά τάγματα εφόδου με τις βαριοπούλες ως χαριτωμένα «μπάχαλα» (δικιά τους έκφραση) και να λογαριάζουν τα γκαζάκια (μια φασιστική μαφιόζικη πράξη ακραίου πολιτικού τρόμου) ως κάτι περίπου ασήμαντο και περίπου άμεμπτο, με το οποίο συνταυτίζονται ή (στην καλύτερη περίπτωση) «απλώς διαφωνούν» (αλίμονο, οι ίδιοι άνθρωποι ενοχλήθηκαν βαθύτατα που στο βιβλίο μου Κόψε-κόψε έβαλα τους δήθεν «αντι-εξουσιαστές» να χαιρετούν ναζιστικά, γιατί όπως είπαν «τσουβαλιάζω απαράδεκτα…») Και τις τελευταίες μέρες βλέπω (με κλιμακούμενη φρίκη) πως οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι περιμένουν να δουν τι πολιτικό πρόσημο είχε ο ηθικός αυτουργός της βόμβας που διαμέλισε το δεκαπεντάχρονο παιδί, ώστε να τοποθετηθούν για το εάν είναι φασίστας δολοφόνος (παρόμοιος με τον Κουφοντίνα, τον Κορκονέα, τους νεοναζί που μαχαιρώνουν μετανάστες, τους φονιάδες της «Σέχτας») ή κάτι άλλο (τι άραγε;). Πώς μπορούν να εκπέφτουν σε τόση απανθρωπιά; Πώς μπορούν με τη βουερή σιωπή τους να γίνονται ηθικοί αυτουργοί του πολιτικού φόνου;

Ας είναι. Οι άνθρωποι κρινόμαστε από την επιλεκτική ή καθολική σιωπή μας όσο και από τα λόγια μας – και πρώτα από όλους σταθμίζουμε οι ίδιοι τις πράξεις μας στο όποιο ζύγι λογαριάζει ο καθένας ως δραστικότερο. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να μιλούμε για όλους και για τα εγκλήματα όλων – πρωτίστως για τα δικά μας. Όλοι όσοι διαβάζουν τα βιβλία μου ξέρουν πως στην κριτική μου για τα εγκλήματα των αστικών κρατών, ποτέ δεν έβγαλα τον εαυτό μου από το κάδρο των φονιάδων (το αντίθετο θαρρώ). Μα αυτό δεν σημαίνει πως θα πάψω να μιλάω για τα εγκλήματα των εθνών και των θρησκειών, για τα εγκλήματα κάθε λογής ολοκληρωτισμού (μαύρου, λευκού, γαλάζιου, κόκκινου, μαυροκόκκινου ή όπου άλλου) και κάθε φονικής ανθρωποδιόρθωσης που λογαριάζει μια ντούμπα με πτώματα ως προϋπόθεση της αγάπης.

Έτσι επιμένω στο ίδιο αμόνι – και όσο πιο καθαρά μπορώ: Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Όσοι την ασκούν (είτε με το ρόπαλο, είτε με την πέτρα, είτε με το πιστόλι, είτε με τη βόμβα είτε με όποιον άλλο τρόπο) είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Και όσοι σιωπούμε απέναντι σε τούτη την πολιτική βία, είτε περιμένοντας να δούμε αν αυτοί που την άσκησαν είναι οι «δικοί μας» «καλοί» δολοφόνοι ή οι «κακοί άλλοι», είτε θεωρώντας πως με τη σιωπή μας υπηρετούμε την ηθική τάξη της «ανώτερης ιδεολογίας» μας, είμαστε αδιαβάθμητοι συνένοχοι.”

Και το ερώτημα που θέτει στο δεύτερο δημοσιεύμά του:

“Καταγράφω τη σκέψη μου: Είναι προφανέστατο πως η πολιτική βία, όχι μόνο δε θα σταματήσει, αλλά θα πολλαπλασιαστεί – θα ανατροφοδοτείται από τη θεσμοθετημένη βία, την προγραμματική αμορφωσιά, την κρατική καταστολή και κτηνωδία, την κοινωνική αδικία, από τη φτώχεια, την υπαρξιακή σύγχυση και τον διάσπαρτο τρόμο. Κι άλλοι νεκροί θα υπάρξουν, θύματα δολοφόνων που πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να υπογραμμίζουν τις απόψεις τους με το αίμα των άλλων. Οι ιερουργοί της πολιτικής βίας θα επιμένουν πως έτσι πολεμούν το «σύστημα», θα λένε πως η βία τους είναι «αντι-συστημική» (δίχως φυσικά να γνωρίζουν καν τι σημαίνει η λέξη – ούτε ποιος και πώς την εισηγήθηκε), θα διατρανώσουν πως όσοι εναντιώνονται στην κτηνωδία τους είναι «δεκανίκια του συστήματος». Στον συγκεχυμένο κόσμο του τρόμου τους (όπου η αμάθεια θεωρείται αρετή, η βία ανδρεία και το κάψιμο ανθρώπων αγώνας), το «σύστημα», όπως το ορίζουν στο φαντασιακό τους, είναι το τέρας που τους μοιάζει απελπιστικά. Αυτοί οι ίδιοι είναι ζωτικά κομμάτια ετούτου του συστήματος: το υποστηρίζουν, το αναπαράγουν, το ανατροφοδοτούν, το ζωογονούν. Ο τρόμος και ο θάνατος που σκορπούνε είναι μια βαθιά συστημική επιβεβαίωση.

Μα οι υπόλοιποι (όσοι δεν πιστεύουμε στη βία, όσοι δε θρησκευόμαστε με αυτήν) τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να βλέπουμε μια ακόμη δοξολογία του επικείμενου φόνου να γίνεται συνήθεια, συγκατάβαση, κοινωνικός θεσμός; Πέρα από την όποια οπτική μας για τη ζωή, πέρα από την όποια ιδεολογία μας, πέρα από τις προφανείς ή δυσδιάκριτες διαφορές μας (που εντέλει δίνουν περιεχόμενο στη ζωή), δε θα εκφράσουμε καθαρά και ρητά την αντίθεσή μας σε τούτη την πολιτική βία; Θα προσκυνήσουμε το τέρας επειδή μάς μοιάζει; Θα γίνουμε συνένοχοι διά της σιωπής μας, διά της εκκωφαντικής μας μούγγας; Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;”

ΤO «ΤEA PARTY» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

Του Γιώργου Παγουλάτου στην Καθημερινή της Κυριακής 14 Νοεμβρίου 2010.

"«Οχι στο Μνημόνιο!» βροντοφωνάζει ο τίτλος της παραταξιακής εφημερίδας την Κυριακή των δημοτικών εκλογών. «Ο αγώνας ενάντια στο Μνημόνιο θα νικήσει!», διακηρύσσει ως νέος Πάντσο Βίλα ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής, οδηγώντας τους αβράκωτους της υπαίθρου στην κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων. «Αντιμνημονιακή ψήφο» ζητάει ο υποψήφιος περιφερειάρχης Μακεδονίας – ιππεύοντας, ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος, τον Βουκεφάλα της αντίστασης στο κατεχόμενο κράτος των Αθηνών. «Το μήνυμα των εκλογών είναι ένα: καταδίκη του Μνημονίου», αποσαφηνίζει ο αρχηγός, για όσους δυσκολεύτηκαν να το κατανοήσουν. Οχι, δεν είναι το ΚΚΕ, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καν το βαθύ πρωτο–ΠΑΣΟΚ του κ. Δημαρά. Είναι το αστικό κεντροδεξιό κόμμα της χώρας, η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά. Ποτέ στη νεότερη πολιτική μνήμη, κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας δεν χόρεψε με μεγαλύτερη ευκαμψία, με πιο πρόθυμα τσαλίμια και επιδέξια τσακίσματα της μέσης, το τσιφτετέλι του αριστερόστροφου λαϊκισμού.

Αν κάτι παραδοσιακά χαρακτήριζε την κεντροδεξιά στις δυτικές δημοκρατίες ήταν η σύνεση και μετριοπάθεια. Ο,τι της έλειπε σε φαντασία, το αναπλήρωνε σε πραγματισμό και εμπειρία. Δεν διέθετε το πάνθεον των ηρώων της Αριστεράς, είχε όμως κυβερνήτες που ήξεραν πώς δουλεύει η Ευρώπη, ο κόσμος και οι αγορές. Δεν είχε ιδιαίτερη πνευματική ευρύτητα, γνώριζε όμως το σύστημα και τους κανόνες. Στα δύσκολα, ενέπνεε εμπιστοσύνη, ότι δρα για το εθνικό συμφέρον. Οταν αποτύγχανε, ήταν συνήθως λόγω διαχειριστικής ανεπάρκειας ή φαυλότητας, και όχι επειδή βρισκόταν στη λάθος κατεύθυνση.

Ομως, από την επαύριο του Μνημονίου, στη χειρότερη κρίση της σύγχρονης Ελλάδας, η Ν.Δ. επέλεξε μια συγκρουσιακή τακτική ασυνήθη για ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας και ακατανόητη για τα αστικά στρώματα που εκπροσωπεί. Αντί να ασκεί αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Παπανδρέου, στις επιλογές, παραλείψεις, αστοχίες και παλινωδίες της, στοχοποίησε το Μνημόνιο, δηλαδή τη δανειακή σύμβαση της χώρας με τους δανειστές της. Με τον τρόπο αυτό συμβάλλει καθοριστικά στην απονομιμοποίησή της, υποδαυλίζει έναν παρωχημένο εθνικισμό και μια εμπρηστική αντικαπιταλιστική ρητορεία σε μια κοινωνία που πρέπει να κάνει το μεγαλύτερο άλμα οικονομικής εξωστρέφειας αν θέλει να διασωθεί. Δημιουργεί βαθιά ρήγματα στις σχέσεις μας με την Ευρώπη και υπονομεύει το μόνο πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάταξης που χωρίζει τη χώρα από την πλήρη οικονομική καταστροφή.

Ποιο είναι άραγε το νόημα της «καταδίκης του Μνημονίου», που η Ν.Δ. δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει; Υποστηρίζει η Ν.Δ. ότι υπήρχε άλλος τρόπος να καλυφθεί το θηριώδες δημόσιο έλλειμμα, κι αν ναι, γιατί δεν μας τον έχει αποκαλύψει; Επιμένει ακόμη ότι το έλλειμμα 12,7% που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το 2009 ήταν διογκωμένο, κι αν ναι, γιατί δεν καταγγέλλει τώρα την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που το αναθεωρεί στο 15%; Ζητεί η Ν.Δ. να επιστρέψει η Ελλάδα τα χρήματα στους δανειστές της; Θεωρεί ότι υπάρχει κάποιος μυστικός τρόπος να τους υποχρεώσει να μας πληρώνουν χωρίς όρους – κι αν ναι, γιατί δεν μοιράζεται με τον ελληνικό λαό το πολύτιμο αυτό μυστικό;

Ενα κόμμα όπως η Ν.Δ. είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι το Μνημόνιο και οι όροι του αποτυπώνουν συσχετισμούς ισχύος – μιας χώρας που βρέθηκε σε έσχατο σημείο δανειακής αδυναμίας και αναξιοπιστίας, απέναντι στους δανειστές της. Το Μνημόνιο δεν συνιστά μεγαλύτερη εθνική ταπείνωση από αυτή που συνεπάγονται για τη Ελλάδα οι εκλεγμένες κυβερνήσεις που την οδήγησαν στην ταπεινωτική χρεοκοπία. Βλέπει ή όχι η Ν.Δ. ότι ο ίδιος ακριβώς μηχανισμός διάσωσης Ε.Ε./ΔΝΤ έχει συσταθεί για να στηρίξει όποια οικονομία της Ευρωζώνης χρειαστεί να καταφύγει σε αυτόν; Αναγνωρίζει ή όχι η Ν.Δ. ότι το ίδιο πρόγραμμα λιτότητας ακολουθούν οι άλλες κυβερνήσεις της περιφέρειας (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), με οικονομική κατάσταση καλύτερη από την Ελλάδα και χωρίς καν να έχουν προσφύγει στον μηχανισμό διάσωσης;

Υπάρχει αποδεκτή κριτική στο Μνημόνιο; Ασφαλώς και υπάρχει. Η αντιπολίτευση της Αριστεράς έχει τουλάχιστον ένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Αντιτίθεται στον καπιταλισμό, στην Ε.Ε., στο Σύμφωνο Σταθερότητας, εκπροσωπεί λαϊκά στρώματα πεπεισμένα ότι στο υπάρχον σύστημα δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα. Εχουν λάθος, λειτουργούν καταστροφικά, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους προσάψει υποκρισία.

Υπάρχει σοβαρή κριτική στο Μνημόνιο; Βεβαίως και υπάρχει, αλλά, για να είναι σοβαρή, πρέπει να αντιλαμβάνεται την Ελλάδα στο διεθνές πλαίσιο. Να αναδεικνύει την παγκόσμια χρηματοοικονομική αταξία. Να επισημαίνει τις οικονομικές ανισορροπίες, που ΗΠΑ, Ευρώπη και Κίνα δείχνουν απρόθυμες να αντιμετωπίσουν. Να στηλιτεύει τον μεσοπρόθεσμο κίνδυνο αδιεξόδου της δημοσιονομικής προσαρμογής στον ευρωπαϊκό Νότο, χωρίς ευρωπαϊκές πολιτικές χρηματοδότησης επενδύσεων, δανεισμού με ευρωομόλογο, και τόνωσης της εγχώριας ζήτησης στις εξαγωγικές χώρες του Βορρά. Αυτά όμως δεν συνιστούν κριτική αναίρεσης του Μνημονίου, αλλά συμπλήρωσής του.

Υπάρχουν καλύτερα μείγματα οικονομικής πολιτικής που θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου; Πιθανόν ναι, αλλά δεν τα έχουμε ακούσει από τη Ν.Δ. Αντ’ αυτού, μάθαμε για έσοδα 50 δισ. σε δύο χρόνια από την ενοικίαση «φιλέτων» του Δημοσίου και για το «πρόγραμμα» μηδενισμού του ελλείμματος σε ενάμιση χρόνο, προτάσεις που έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση έχει ο Πίτερ Παν με το σύγχρονο φαινόμενο της πειρατείας.

Το 2010, υπό διαφορετικές συνθήκες, πατώντας στη λαϊκή δυσαρέσκεια, άγνοια και ανασφάλεια, δύο δεξιά κόμματα παραδόθηκαν στην αφροσύνη: Οι Ρεπουμπλικανοί των ΗΠΑ στο «Πάρτι τσαγιού» και η Ν.Δ. στο πάρτι του αριστεροδεξιού «αντιμνημονιακού» λαϊκισμού."

ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που ολοκληρώθηκαν χθες, ηθελημένα δεν αναφέρθηκα καθόλου. Άλλωστε, όπως είπε και o πρώην Αντιπρόεδρος της Ευρωπαικής Τράπεζας Αναπτύξεως Παναγιώτης Γεννηματάς την περασμένη Κυριακή στον ΣΚΑΙ, τα νούμερα που πραγματικά έχουν σημασία δεν είναι τα ποσοστά των υποψηφίων στις εκλογές αλλά αυτά του αναθεωρημένου ελλείμματος που θα ανακοινωθούν ίσως και σήμερα. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην είμαι ικανοποιημένος από την εκλογή Καμίνη και Μπουτάρη στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δύο άνθρωποι εκτός κομματικού σωλήνα κατάφεραν και επικράτησαν. Παράλληλα ελπίζω ο Τάσος Αβραντίνης και ο Αλέξανδρός Τομπάζης να εκλέχθηκαν δημοτικοί σύμβουλοι καθώς και ο Διονύσης Κατρανίτσας διαμερισματικός σύμβουλος στην Θεσσαλονίκη. Το σκηνικό πάντως που δημιουργείται εκεί με Μπουτάρη από την μία και Άνθιμο-Ψωμιάδη από την άλλη είναι εκρηκτικό.

Την πιο κάτω φωτογραφία την αλίευσα στο blog του Στέλιου Φραγκόπουλου. Πραγματικά priceless.

ΤΡΙΠΟΝΤΟ: ΤΟ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Νίκου Παπαδογιάννη στο gazzetta για την 22η επέτειο από την πρώτη κυκλοφορία του αλήστου μνήμης περιοδικού “Τρίποντο” η αλήθεια είναι ότι μελαγχόλησα. Μελαγχόλησα τόσο για τα χρόνια που πέρασαν όσο και για το γεγονός ότι πλεόν δεν υπάρχει, μια ΚΑΙ για μας τους αναγνώστες του ήταν συνυφασμένο με τα χρόνια της νεανικής μας αθωότητας.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα γράμμα που είχα γράψει στον Δημήτρη Καρύδα προ πενταετίας περίπου όταν έκαναν την πρώτη εκδοτική απόπειρα (μετά το κλείσιμο του “Τρίποντου”) με την "Βasketnews":

“Κύριε Καρύδα.Είμαι ένας από τους φανατικούς της πορτοκαλί μπάλλας. Κολλημένος με το μπάσκετ πολύ πριν από το ηρωϊκό 87. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να παρακολουθήσω αγώνα μπάσκετ στον ιστορικό Τάφο του Ινδού κάπου στις αρχές του 80. Την μεγάλη τότε ομάδα του Παναθηναϊκού με προπονητή τον Πολίτη. Θυμάμαι επίσης εκείνο το τρομερό τσάλεντζ ράουντ της Κωνσταντινούπολης με τον Ιωαννίδη στον πάγκο της Εθνικής μας το 1981. Θυμαμαι επίσης που προσπαθούσαμε να προμηθευτούμε βιντοκασέτες με αγώνες από το NBA για να δούμε τα μαγικά του Dr J και του Jordan, τις ασιστ του Magic τα σουτ του Bird και τα καρφώματα του Wilkins (που να φανταστούμε τότε ότι πολλά χρόνια αργότερα θα τον βλέπαμε στα μέρη μας). Εκείνη την εποχή μου μπήκε το μικρόβιο του basket και πηγα και γράφτηκα στις ακαδημίες της Γλυφάδας με προπονητή τότε τον Γιάννη Παραγιό. Το καλοκαίρι του 87 ασφαλώς και ήταν το ορόσημο για την πορεία που πήρε το basket, αλλά για εμένα η αρχή της μεγάλης πορείας της εθνικής ομάδας και κατ' επέκταση του ελληνικού basket είχε ξεκινήσει στο Εκεντρεβίλ με την νίκη μετά από δύο παρατάσεις επί της Γαλλίας και την πρόκριση μας στο Παγκόσμιο του 86 και κατόπιν στα γήπεδα της Ισπανίας όπου ένα άστοχο τρίποντο του Γιαννάκη δεν μας επέτρεψε να πάρουμε μία θέση πολύ καλύτερη από την (καθόλα τιμητική) 10η.

Κάπου εκεί, το 86-87 αν θύμάμαι καλά, σε γνώρισα πρώτη φορά φίλε Δημήτρη (έτσι σε νιώθω 20 χρόνια μετά). Μέσα από το "Επταήμερο του Basket" που είχατε ξεκινήσει με τον Τάκη Ευσταθίου αλλά πολύ περισσότερο μέσα από το "Τρίποντο". Αυτό το περιοδικό αποτελεί για εμένα μέρος της ιστορίας του ελληνικού basket. Θυμάμαι που τότε, μαθητής του Λυκείου πια, έτρεχα στο περίπτερο κάθε Τρίτη για να για το πάρω και να διαβάσω τον κ. Συρίγο να τα λέει δίχως μαλλιά στην γλώσσα, εσένα φίλε Δημήτρη, τον Σκουντή και τον Παπαδάκη που μας ενημέρωνε για τα νέα από τον άλλο πλανήτη. Η συνήθεια αυτή δεν μου κόπηκε ούτε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όταν βρέθηκα για να συνεχίσω τις σπουδές μου και οδηγούσα 25 μίλια απόσταση για να πάω σ' ελληνικό μαγαζί και να αγοράσω το περιοδικό. Και αργότερα μ' εσας παρέα περνούσα τις ατέλειωτες ώρες βάρδιας και πλήξης στην Μυτιλήνη όπου βρέθηκα να υπηρετώ την θητεία μου. Και κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90 αρχες του 2000 ένας ένας αρχίσατε να εγκαταλείπετε το σκάφος. Του οποίου τα ίχνη τα έχασα κάποια στιγμή στα τέλη του 2003 αρχές του 2004. Να σου πω την αλήθεια φίλε Δημήτρη ένοιωσα τότε, να κόβεται ο ομφάλιος λώρος με τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας. Προχθές έπεσε στα χέρια μου το πρώτο φύλλο της "Basketnews". Το πήρα με δυσπιστία στην αρχή γιατί δεν ήξερα για τι ακριβώς πρόκειται. Το άνοιξα και είδα μέσα μερικούς φίλους από τα παλιά. Εσένα, τον Ευσταθίου, τον Φιλέρη, τον Ντεντόπουλο. Ένα χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Βοηθήστε το Basket. Το αξίζει. Όσο για μένα, στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου πιά και μπαμπάς, κάθε Τρίτη θα ανοίγω την πόρτα σ' ένα νέο φίλο που ήρθε όμως από τα παλιά. Καλή Επιτυχία.”

H "Basketnews" μπορεί να μην μακροημέρευσε, αλλά λίγο μετά τον Νοέμβριο του 2005 ήρθε το "Allstar Basket". Μπορεί να μην είναι Τρίποντο, και ότι αυτό σήμαινε για μας, αλλά σίγουρα είναι άξιος συνεχιστής του μια και βασικά του στελέχη αποτελούσαν ραχοκοκαλιά του. Σε αυτή την ωραία παρέα θα ήθελα να δω να προστίθεται δίπλα στον Καρύδα, το Σκουντή και τον Ψαράκη, και ο Νίκος Παπαδογιάννης και ο Ηλίας Δρυμώνας, και ο Ντεντόπουλος γιατί όπως έγραψα στο πιο πάνω mail μου όλοι πρέπει να βοηθήσουν το basket, ιδίως στις δύσκολες σημερινές μέρες, γιατί πραγματικά το αξίζει.

Υ.Γ.1 Στην απάντηση που μου είχε στείλει ο Δημήτρης Καρύδας, ο οποίος πάντα απαντά στα mail και αυτό πραγματικά είναι εύσημο, και δεν θα ήθελα να κοινοποιήσω, αναφέρει ότι και για τους συντελεστές του (Τρίποντου, του Allstar Basket σήμερα) στην πραγματικότητα τρόπος ζωής είναι και όχι απλά επάγγελμα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά γι’ αυτή την “μασονία” που υπηρετεί την “σπυριάρα” τόσα χρόνια.

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από το site του Τζίμυ Πανούση.

ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Έχω γράψει και παλιότερα ότι ένας από τους αγαπημένους μου γραφιάδες είναι ο Αντώνης Πανούτσος. Με ψαγμένο χιούμορ και αιρετικές, για πολλούς, απόψεις είναι, ιδίως όταν έχει διάθεση, απολαυστικός.

Έγραφε χθες στην στήλη που έχει στην Sportday για την σχέση των Ελλήνων με την, πικρή πολλές φορές, αλήθεια:

“Δεν είμαστε λαός που μας λένε ψέματα, αλλά λαός που δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι φοβερά πλούσιοι έφαγαν 30 δισεκατομμύρια, κάποιοι Ντε Μπλέκερε μας σφάζουν τις ομάδες και κάποιο 80% του πληθυσμού επτά χρόνια, από το 1967 μέχρι το 1974 που τα κατάφερε, αγωνιζόταν να ρίξει τη δικτατορία. Δεν μας αρέσει να ακούμε τον Πάγκαλο να λέει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και προτιμάμε να ακούμε ότι η λύση είναι να μην πληρώσουμε ή να προσληφθούν 100.000 άτομα στο δημόσιο, όπως είπε και ο Τσίπρας. Οι Ελληνες είναι ένας λαός που περισσότερο από τη σκλαβιά δεν αντέχει την αλήθεια.”

Ενώ εκεί που πραγματικά “ζωγραφίζει” είναι η αναφορά του στο νόημα των παρελάσεων και των εθνικών εορτών εν γένει.

“Είναι αστείο να λέμε ότι το ποδόσφαιρο που παιζόταν πριν από 40 χρόνια δεν έχει σχέση με το σημερινό και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε μια κοινωνία πριν από 70 χρόνια, όπως η Ελλάδα του 1940. Κάποιες φωτογραφίες νεοσυλλέκτων που φεύγουν για την Αλβανία, κάποια τραγούδια, που με τα χρόνια το μόνο που έμεινε είναι ο Ντούτσε που βάζει τη στολή του, και κάποιες ιστορικές βινιέτες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς να μιλάει στο χολ με τον Ιταλό πρεσβευτή και να απορρίπτει το τελεσίγραφο με ένα «Οχι», είναι μια αδύναμη προσπάθεια να περιγράψουν μια περίπλοκη πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα το '40 είναι το «νόημά» του. Για την ακρίβεια, όχι το «νόημα», αλλά τα «νοήματα». Γιατί το νόημα του '40 στη δεκαετία του '50 και του '60, με τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια των αναπήρων στις παρελάσεις, ήταν διαφορετικό από το νόημα της δεκαετίας του '70, όταν ο κόσμος, μπαφιασμένος από τους στρατόκαυλους της επταετίας, ήταν πρόθυμος να δεχτεί ότι το «Οχι» το είπε όχι ο Μεταξάς, αλλά ο λαός, και του '80, που παραλίγο να το έλεγε το ΠΑΣΟΚ. Οπως και με κάθε άλλη επέτειο, και με την 28η Οκτωβρίου περάσαμε από τον ρεαλισμό στην απόλυτη απλοποίηση. Οπως και με την 25η Μαρτίου, έτσι και την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε επειδή δεν φοβηθήκαμε την ιταλική αυτοκρατορία, όπως δεν είχαμε φοβηθεί την οθωμανική. Κι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και την Ακρόπολη, τον Μαραθώνα, την Αγιά Σοφιά, το Πολυτεχνείο, τη γέννηση του Αριστοτέλη και τα γενέθλια της Μπουμπουλίνας, θα το κάναμε. Γιατί από το να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, προτιμάμε να γιορτάζουμε πραγματικά και λιγότερο πραγματικά πράγματα που έκαναν οι πρόγονοι μας.

Ο,τι γιορτάζουμε σήμερα έγινε παλιά. Πολύ παλιά. Σήμερα δεν χρειαζόμαστε γιορτές για το ό,τι έκαναν οι πρόγονοί μας, αλλά να κάνουμε πράγματα για να τα θυμούνται και να τα γιορτάζουν οι απόγονοί μας. Κυρίως χρειαζόμαστε κάποιους σοβαρούς πολιτικούς να μας πουν ποια είναι αυτά κι όχι γιατί πρέπει να ψηφίσουμε Σγουρό ή Δημαρά.”

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ

“Τέσσερις εβδομάδες πριν τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης, ενεργώντας σαν ναυαγοσώστης του κ. Παπανδρέου, επιτέθηκε απόψε εναντίον της Παράταξης, που τον ανέδειξε στα ύψιστα αξιώματα της χώρας, σε μια στιγμή που είναι ορατή η ραγδαία φθορά του ΠΑΣΟΚ και η ανάκαμψη της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά ο λαός μας έχει μνήμη, γνώση και κρίση. Καλή σας νύχτα κ. Μητσοτάκη...”

Δεν γνωρίζω εάν ο λαός έχει μνήμη και κρίση, αλλά η χθεσινή δήλωση του περιβάλλοντος (αν όχι του ιδίου) του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας σίγουρα απευθύνεται σε αμνήμονες. Γι’ αυτό θυμίζω:

Αντώνης Σαμαράς 6 Σεπτεμβρίου 1993:

“…μόνον η διακοπή της ανοχής προς την σημερινή Κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει τα επερχόμενα δραματικά γεγονότα (…) στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας, που θα νομιμοποιούσαν το επαίσχυντο πωλητήριο του ΟΤΕ (…) Κατά συνέπεια καθιστώ δημόσια σαφές προς όλους ότι “Άνοιξη” και στήριξη της Κυβέρνησης αποτελούν δυο αντίθετες θέσεις που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν”

Αντώνης Σαμαράς 21 Δεκεμβρίου 1993 στην Βουλή:

“Εύχομαι να διαψευσθώ και να έχει δίκιο στην επιλογή του (σημ. ο Α. Παπανδρέου για το Μακεδονικό), αλλά δεν παρουσιάζει καμιά εναλλακτική λύση (…). Εμείς αυτό που τώρα αποκάλυψε ο κ. Παπανδρέου, θυμίζω ότι ήταν το αίτιο για το οποίο ρίξαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη”

Αντώνης Σαμαράς 6 Νοεμβρίου 1995 στην Βουλή απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου:

“… Γιατί εσείς ο ίδιος όταν εμείς ανατρέψαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, για να αποτρέψουμε την παράδοση του ονόματος “Μακεδονία”, σηκώσατε τη σημαία του αδιαπραγμάτευτου.”

Και τα πρωτοπαλλίκαρα του στην ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Στέφανος Στεφανόπουλος στην δήλωση της ανεξαρτητοποίησης του την 7η Σεπτεμβρίου 1993:

“Κύριε Πρόεδρε, Η συνείδησή μου μού απαγορεύει να συμπράττω στην επικίνδυνη αυτή κυβερνητική πορεία και μου υπαγορεύει να επιχειρήσω να αποτρέψω ό,τι μπορεί ακόμα να αποτραπεί. Συμμερίζομαι και προσυπογράφω τις διαπιστώσεις που περιλαμβάνονται στη χθεσινή δήλωση του Προέδρου της Πολιτικής Άνοιξης, Αντώνη Σαμαρά. (…) Αίρω τη εμπιστοσύνη μου από την κυβέρνηση και καθίσταμαι ανεξάρτητος βουλευτής”

Γιώργος Συμπιλίδης την 9η Σεπτεμβρίου 1993:

“Το θέμα της Μακεδονίας μας δρομολογήθηκε (…) προς την κατεύθυνση της εθνικής τραγωδίας. (…) Το θέμα του ΟΤΕ, μετά μάλιστα από τις γνωστές περιπέτειες της ΑΓΕΤ, εγείρει τεράστια ερωτηματικά (…) Κύριε πρόεδρε, όλα τα παραπάνω με φέρνουν στην επώδυνη θέση να κάνω χρήση του συνταγματικού μου δικαιώματος και να προχωρήσω στην άρση της εμπιστοσύνης μου από την κυβέρνηση.”

Επειδή όπως είπατε απευθύνεστε σε ανθρώπους με μνήμη, γνώση και κρίση, Καληνύχτα σας κ. Σαμαρά

Υ.Γ Όλες αυτές τις δηλώσεις δεν θα τις θυμόμουνα εάν δεν τις είχε γράψει ο Τάσος Αβραντίνης επ’ ευκαιρία της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στην θέση του προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, την 12η Νοεμβρίου 2009 στο e-rooster.