ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε ένα απίστευτο παιχνίδι εντυπώσεων γύρω από τις ενυπόγραφες εγγυήσεις που ζητούν οι εταίροι και δανειστές μας. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι η υπογραφή του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά ο οποίος εδώ και δύο – τρεις εβδομάδες δηλώνει ότι δεν πρόκειται να υπογράψει. Επειδή το ζήτημα έχει κουράσει καλό θα ήταν να βγει ο ίδιος επίσημα και να ξεκαθαρίσει είτε ότι υπογράφει συμφωνώντας σε γενικές γραμμές με την δανειακή σύμβαση και τους όρους της, είτε ότι δεν συμφωνεί και δεν υπογράφει με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Τα “ο λόγος μου μετράει” και οι θολές επιστολές προς το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (αλήθεια γιατί έστειλε εκεί την επιστολή και όχι στον επίτροπο Όλι Ρεν αν θεωρεί ότι με αυτή δεσμεύεται;) αποτελούν μικροπολιτικούς ακροβατισμούς σε πολύ δύσκολους καιρούς. Στην προκειμένη περίπτωση κύριε Σαμαρά δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Οφείλεις να πάρεις ξεκάθαρη θέση. Όλα τ’ άλλα είναι γελοιότητες.

Υ.Γ. Χθες άκουσα ότι από την Νέα Δημοκρατία δηλώνουν ότι δεν τους έχει έρθει κανένα επίσημο και γραπτό αίτημα από την κομισιόν. Είναι αυτό προμήνυμα αναδίπλωσης;;;

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ Ή ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Διαβάζω τις τελευταίες ώρες ότι στην Νέα Δημοκρατία μία ομάδα βουλευτών έχει επαναστατήσει γιατί ο Πρόεδρος του Κόμματος αποδέχτηκε όχι μόνο να στηρίξει την κυβέρνηση αλλά και την συμμετοχή πολιτικών προσώπων σε αυτή. Πρωτεργάτης των γαλάζιων "ταλιμπάν" είναι ο βουλευτής Ευβοίας και κοινοβουλετικός εκπρόσωπος του κόμματος Κώστας Μαρκόπουλος καθώς και ο γνωστός Φαίλος Κρανιδιώτης. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα οι "ταλιμπάν" του ζήτησαν να ακυρώσει την συμφωνία, του επισήμαναν τις έντονες αντιδράσεις πολλών κομματικών στελεχών και προέδρων νομαρχιακών που σκοπεύουν να παραιτηθούν και του ζήτησαν να αναλογιστεί τις ευθύνες του απέναντι στην παράταξη!!! Βάζουν δηλαδή ακόμα και τώρα την παράταξη πάνω από την χώρα. Άμε στο γερό-διάολο που έλεγε και ένας φίλος μου παλιά.

Για να θυμηθούμε ποιοι είναι οι δύο αρματωλοί της επαναστατικής πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κρανιδιώτης, γνωστός για πολλά, ήταν ανάμεσα σε αυτούς (Ναξάκης κλπ) που πήγαν να εμπλέξουν σε πολύ δύσκόλες καταστάσεις την χώρα μας με την υπόθεση Οτσαλάν. Ο δε Μαρκόπουλος διετέλεσε Υπουργός Τουρισμού στις τελευταίες κυβερνήσεις Καραμανλή (... του γνωστού τουρίστα της Ραφήνας) και για το μόνο για το οποίο θα μείνει στην ιστορία είναι για τις κουρτίνες του Υπουργείου του, αξίας 28.000 ευρώ, που τις παρήγγειλε από μαγαζί της εκλογικής του περιφέρειας. Αυτοί οι δύο, ένας γνωστός εξτρεμιστής* και μία πολιτική αμοιβάδα*, συνεπικουρούμενοι από άλλες φαιδρές προσωπικότητες όπως ο επαγγελματίας συνδικαλιστής – πανελίστας της τηλεοπτικής ζούγκλας Γιάννης Μανώλης πάνε να τινάξουν την χώρα από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας.

Από την άλλη πλευρά διαβάζω ότι βέτο στο όνομα του Λουκά Παπαδήμου βάζει ο Εύγγελλος Βενιζέλος. Ο πολιτικός αυτός ογκόλιθος που από την στιγμή που αναγορεύτηκε σε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Υπουργό Οικονομικών και στην ουσία Πρωθυπουργό με τις ενέργειες του έχει επιδεινώσει την ελληνική υπόθεση. Θυμίζω απλά ότι αφού πανηγύρισε για τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου πήγε διακοπές, όταν γύρισε πίσω τον Σεπτέμβριο έκανε το μάγκα διώχνοντας την τρόικα, στην συνέχεια άρχισε να βάζει φόρους που λίγο καιρό πριν είχε ρητά δηλώσει ότι δεν πρόκειται να βάλει και φτάνουμε στην περίεργη υπόθεση του δημοψηφίσματος όπου αφού υπερθεμάτισε την απόφαση του πρωθυπουργού στην συνέχεια και βλέποντας τις εντός και εκτός Ελλάδας αντιδράσεις έκανε μία εντυπωσιακή για το μέγεθος του κυβίστηση δηλώνοντας υπέρ του ευρωπαικού κεκτημένου. Τώρα προσπαθεί να οδηγήσει στην ανάληψη της πρωθυπουργίας από ανδρείκελα τα οποία θα μπορεί να επηρεάζει.

Αυτό το πολιτικό σύστημα, το οποίο όχι μόνο ανέχτηκε αλλά και αποθέωνε διαχρονικά ο “κυρίαρχος (για να μην ξεχνάμε και τις ευθύνες του) λαός” προσπαθεί μετά μανίας να κρατηθεί στην ζωή. Για να ελέγξει στον βαθμό που μπορεί τις καταστάσεις; Για να σώσει ότι μπορεί; Για όλα αυτά μαζί; Το βέβαιο όμως είναι ότι έχουν τοποθετήσει το προσωπικό και παραταξιακό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Θα κλείσω όπως έκλεισα και το προηγούμενο post μου.

“Απευθύνω έκκληση σε όσους σώφρονές υπάρχουν ακόμα στην Βουλή (και πιστεύω ότι υπάρχουν) να τελειώσουν μια και καλή με τις γελοίες ηγεσίες τους και το λοιπό κομματικό σκουπιδαριό που ανθίσταται, να δείξουν ότι είναι υπεύθυνοι και να συνεργαστούν, να δώσουν μια χαραμάδα ελπίδας στον κόσμο που αγωνιά. Υπάρχουν πολλοί πολίτες που κατανοούν ότι η πορεία προς την ευημερία και προπαντός προς την αξιοπρέπεια, που έχουμε πλέον απολέσει, περνάει μέσα από δύσκολα μονοπάτια αλλά είναι διατεθειμένοι να τα διαβούν αν βλέπουν, έστω αμυδρά, προοπτική μπροστά. Αναλάβετε πρωτοβουλία.”

Υ.Γ1. Την τελευταία φράση του προηγούμενου post “αποδείξτε ότι η μαλακία δεν αποτελεί εθνικό σπορ” την κόβω γιατί πλέον δεν είναι θέμα μαλακίας αλλά ξεκάθαρου δόλου να διαλύσουν την χώρα. ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ.

Υ.Γ.2 *Αξιολογικοί χαρακτηρισμοί που λέει και ο λ:ηρ

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΩΦΡΟΝΕΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΟΤΙ Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΠΟΡ

Σήμερα θα γράψω ωμά. Συγγνώμη εκ των προτέρων αλλά δεν αντέχω. Ο πρωθυπουργός μετά την ηλιθιότητα της Δευτέρας περί δημοψηφίσματος που μας κατέστησε δαχτυλοδειχτούμενους παγκοσμίως πήγε χτες στην Βουλή, μετά και τα καραγκιοζιλίκια της Πέμπτης μεταξύ Υπουργικού Συμβουλίου και Κοινοβουλευτικής ομάδας, για να πάρει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς να δεσμευτεί ότι θα παραιτηθεί (δήλωσε χαρακτηριστικά “ακόμα και χωρίς εμένα επικεφαλή” - αυτό το ακόμα λέει πολλά). Κινείται μάλιστα λες και τα περιθώρια είναι τόσα άνετα και δεν μας κυνηγούν οι ημερομηνίες σε μία απίστευτη νιρβάνα δείχνοντας ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η φήμη του οίκου των Παπανδρέου και η διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

Ο δε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενώ προχθές φάνηκε να ακολουθεί τον δρόμο της λογικής, από χθες το βράδυ έχει αλλάξει στάση και επιδίδεται στο γνωστό ρεσιτάλ ανευθυνότητας το οποίο μας έχει επιδείξει όσο καιρό είναι αρχηγός της ΝΔ, πλήρως ταυτισμένος με την εξτρεμιστική ομάδα που αποτελεί το επιτελείο του. Ζητάει άμεσα εκλογές. Ασχέτως αν το πιο πιθανό είναι να προκύψει μία (τουλάχιστον) επτακομματική βουλή όπου κάθε πιθανότητα συνεργασίας φαντάζει απίθανη. Να δεχτώ τέλος ότι μπορεί υπό το βάρος της κατάστασης να κερδίσει την αυτοδυναμία. Με ποιους θα κυβερνήσει; Με τους ταλιμπάν Λαζαρίδη, Κρανιδιώτη και Καμμένο; Με τους ανεύθυνους Λυκουρέτζο και Μαρκόπουλο; Με τους στα όρια του γελοίου Τασούλα, Τραγάκη και Μιχελάκη;

Και ενώ οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων παιδιαρίζουν επικίνδυνα, οι ψευτοεπαναστάτες του Τσίπρα και ιδίως το σταλινικό μαυσωλείο του Περισσού δηλώνουν ξεκάθαρα το θέλω τους για την επόμενη μέρα. Ο Μάκης Μαίλλης, αυτό το απολίθωμα με την ξύλινη γλώσσα, δήλωσε ξεκάθαρα σήμερα στο ΜΕGA ότι το ΚΚΕ ζητάει έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και την δημιουργία λαϊκής δημοκρατίας με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας. Δεν μας λένε όμως όλοι αυτοί οι γκεμπελίσκοι πως και με ποιους θα συνεργάζονται, γιατί τουλάχιστον αν επικρατούσαν το 1949 θα είχαν από πίσω τους την Σοβιετική Ένωση και όλη την Ανατολική Ευρώπη, ενώ σήμερα το πολύ πολύ να μας καταντήσουν την Βόρεια Κορέα της Μεσογείου. Αποτέλεσμα θα είναι, οι κόρες μας σε είκοσι χρόνια να είναι οι πουτάνες της Ευρώπης, όπως δυστυχώς έχουν καταντήσει σήμερα τα κορίτσια του πρώην ανατολικού παραδείσου.

Απευθύνω έκκληση σε όσους σώφρονές υπάρχουν ακόμα στην Βουλή (και πιστεύω ότι υπάρχουν) να τελειώσουν μια και καλή με τις γελοίες ηγεσίες τους, να δείξουν ότι είναι υπεύθυνοι και να συνεργαστούν, να δώσουν μια χαραμάδα ελπίδας στον κόσμο που αγωνιά. Υπάρχουν πολλοί πολίτες που κατανοούν ότι η πορεία προς την ευημερία και προπαντός προς την αξιοπρέπεια, που έχουμε πλέον απολέσει, περνάει μέσα από δύσκολα μονοπάτια αλλά είναι διατεθειμένοι να τα διαβούν αν βλέπουν, έστω αμυδρά, προοπτική μπροστά. Αναλάβετε πρωτοβουλία. Αποδείξτε ότι η μαλακία δεν αποτελεί εθνικό σπορ.

110 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ - ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Από την στήλη “ΠΡΟ 110 ΕΤΩΝ” της χθεσινής Εστίας (τα έντονα γράμματα δικά μου):

“Σάββατο 3 Νοεμβρίου 1901

Το Κλείσιμο της Χρήσεως του 1900

Ακόμη δεν κατωρθώθη η συγκέντρωσις όλων των εισπράξεων του μηνός Οκτωβρίου παρ’ όλα τα μέτρα του υπουργείου των Οικονομικών και του Γενικού Λογιστηρίου. Τα πλείστα όμως των ταμείων και υποταμείων ανήγγειλαν τα αποτελέσματα των εισπράξεων των.

Εκ των μέχρι τούδε γνωσθέντων αποτελεσμάτων, αι εισπράξεις παρουσιάζουν περίσσευμα έξ και πλέον δραχμών, αλλά φαίνεται, ότι τούτο θ’ αυξηθή ακόμη δια των υπολειπομένων αποτελεσμάτων. Εντός της προσεχούς εβδομάδος θα γνωσθή ακριβώς το περίσσευμα της χρήσεως του 1900.

Εν τούτοις υπάρχουν οι φρονούντες, ότι το περίσσευμα τούτο δεν είνε εξ ολοκλήρου πραγματικόν, και ότι κατά το πλείστον στηρίζεται εις ανακριβείς αριθμούς.”

Εντοπίζουμε μία ομοιότητα και μία μεγάλη διαφορά από την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι τα ταμεία του κράτους στο τέλος του 1900 είχαν πλεονάσματα ή “περίσσευμα” όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Εστία, εν αντιθέσει με τα τρομέρα ελλείμματα των ημερών μας που μας έφεραν στην κατάσταση που είμαστε σήμερα. Η ομοιότητα είναι ότι και τότε τα στοιχεία κρίνονται ως ανακριβή από τους “φρονούντες” (εντυπωσιάστηκα είναι αλήθεια με τον χαρακτηρισμό της εφημερίδας), πράγμα που σημαίνει ότι η παραποίηση στοιχείων (η ύπαρξη πλεονάσματων ουδόλως αμφισβητείται, το εύρος αυτών είναι υπό εξέταση) είτε από δόλο είτε από ανοργανωσιά αποτελεί διαχρονική πρακτική.

Η ΧΩΡΑ ΕΚΠΕΜΠΕΙ S.O.S.

Τα γεγονότα πλέον έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή. Η υπόθεση έφτασε σε σημεία που ούτε το φανταζόμασταν. Ο έλληνας πρωθυπουργός έθεσε ουσιαστικά ένα ζήτημα που δεν τολμούσε να φέρει στο προσκήνιο κανένας ευρωπαίος πολιτικός. Την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης. Η επιμονή του μάλιστα στην διεξαγωγή του δημοψηφίσματος τον καθιστά πλέον επικίνδυνο. Είναι απολύτως αναγκαίο να τερματιστεί η θητεία του άμεσα. Η ενεργοποίηση των εξελίξεων αυτών πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες της κοινοβουλετικής ομάδας του κόμματός του.

Η λύση όμως δεν είναι οι εκλογές. Εδώ θα διαφωνήσω πλήρως με την ανερμάτιστη και επίσης πλήρως επικίνδυνη (μείζονα και ελάσσονα) αντιπολίτευση. Τι θα προσέφερε σήμερα μία εκλογική αναμέτρηση; Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι μετά από μία πολωτική προεκλογική περίοδο να φτάσουμε σε μία επτακομματική ή και παρά πάνω βουλή χωρίς αυτοδυναμία. Δηλαδή στο απόλυτο χάος. Η μόνη λύση, που μπορεί σήμερα να πάρει την χώρα από το γκρεμό στον οποίο βρίσκεται και να την βγάλει, είναι μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με την συμμετοχή των κορυφαίων μυαλών και με την στήριξη της πλειοψηφίας των κομμάτων. Μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας όχι με ορίζοντα διμηνου ή τριμηνου όπως άκουσα πολλούς να λένε, όπως η κυρία Βάσω Παπανδρέου, για να πάρει την 6η δόση και να μας οδηγήσεις σε εκλογές, αλλά με ορίζοντα διετίας, θέτωντας τέσσερις βασικές εθνικές επιδιώξεις:

Α. Την ενεργοποίηση και επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.

Β. Την άμεση και δραστική μείωση του κράτους.

Γ. Την προώθηση της αξιοποίησης της εθνικής περιουσίας για την μείωση του χρέους όπως περίπου παρουσιάστηκε από την πρωτοβουλιά ΚΑΠΠΑ.

Δ. Την δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας μέσω της ελαχιστοποίησης της γραφειοκρατίας, της απορρόφησης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ και της δημιουργίας κινήτρων για την προσέλκυση επενδύσεων.

Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και η όποια καθυστέρηση μας βυθίζει καθημερινά όλο και πιο πολύ. Περιμένω από όλους να προσπαθήσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η χώρα εκπέμπει S.O.S.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Και εγένετο κούρεμα. Ο πρωθυπουργός βγήκε τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα περιχαρής και μας ανακοίνωσε ότι “ πλέον κλείνουμε τους λογαριασμούς της χώρας με το παρελθόν – Μιά καινούργια ημέρα ξεκινάει”, ενώ δεν παρέλειψε να σηκώσει και το σοσιαλιστικό λάβαρο υποδηλώνοντας ότι ανάγκασε τις τράπεζες να αναλάβουν τα βάρη. Το ερώτημα όμως που αιωρείται είναι εάν η απόφαση αυτή είναι θετική ή αρνητική και τι γίνεται από εδώ και πέρα.

Πάντα θεωρούσα ότι το πρόβλημα του χρέους δεν ήταν το πρωτεύων. Αντίθετα τα δύο σημαντικότατα προβλήματα μας ήταν οι υπερβολικές δαπάνες του δημοσίου, δυσανάλογες με την προσφορά υπηρεσιών προς τους πολίτες, και το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο. Αν καταφέρναμε να τα τιθασεύσουμε θα είχαμε την δυνατότητα πολλαπλών επιλογών ως προς το χρέος με έσχατη την λύση του κουρέματος που δημιουργεί όπως και να το κάνουμε ένα δυσμενές ιστορικό για την χώρα μας που θα το κουβαλάει για πολλά χρόνια πλεόν στην πλάτη. Σήμερα και παρά το δεδομένο του κουρέματος τα προβλήματα αυτά εξακολουθούν και υπάρχουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Όπως έχει ειπωθεί και γραφτεί πολλές φορές το ελληνικό κράτος είναι υπερβολικό, δυσανάλογο και αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Εγώ θα συμπλήρωνα ότι δεν βάζει και μυαλό. Υποτίθεται ότι όλο αυτόν τον καιρό θα έπρεπε να είχε γίνει ένας εξορθολογισμός των δαπανών του ξεκινώντας από την μισθοδοσία και περνώντας σε κάθε δαπάνη που επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Με αυτό τον τρόπο θα υπήρχε έλεγχος ενώ θα γινόντουσαν οι δραστικές περικοπές εκεί που ήταν αναγκαίες και όχι οι οριζόντιες που και άδικες είναι και δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Χαρακτηριτικό παράδειγμα είναι οι αμοιβές σε 52 ΔΕΚΟ όπως τις αλίευσα στο site του Υπουργείου Οικονομικών. Το συνολικό μισθολογικό κόστος στο 9μηνο του 2010 ανέρχεται στα 812 εκατομμύρια ευρώ μειωμένο κατά 15% περίπου σε σχέση με το 9μηνου 2009. Το κράτος δηλαδή επιβαρυνόταν με αμοιβές 1δις 300 ευρώ περίπου ετησίως μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, για μισθολογική δαπάνη εταιρειών βαθύτατα ζημιογόνων όπως οι αστικές συγκοινωνίες, ο ΟΣΕ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η ΕΔΙΣΥ, η ΕΑΒ κλπ. Ο μέσος μισθός μάλιστα (χωρίς τις ασφαλιστικές εισφορές και λοιπές παροχές) των εργαζομένων σε αυτές τις επιχειρήσεις ανέρχετο στα 2.880 ευρώ μηνιαίως περίπου!!! Υπάρχουν δε οργανισμοί όπως ο Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών (των συνεχώς μειούμενων εξαγωγών μας) όπου ο μέσος μισθός των 68 εργαζομένων του φτάνει τα 4.270 ευρώ. Αντί λοιπόν να πετσοκόβει τις αμοιβές υπαλλήλων σε καίριες θέσεις όπου άνθρωποι με μεταπτυχιακά και διαδακτορικά που προσελήφθησαν μέσω της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης ή του ΑΣΕΠ έφθασαν να παίρνουν μισθό (για μικτό μιλάω πάντα) 1.000 ευρώ, θα έπρεπε να μπεί ένα μαχαίρι σε πολλές από αυτές τις 52 ΔΕΚΟ το οποίο θα έφτανε μέχρι την πώληση ή το κλείσιμο τους. Έχετε μήπως αναλογιστεί τις ετήσιες ζημιές της ΕΘΕΛ, του ΟΣΕ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, της ΕΔΙΣΥ, της ΕΑΒ και της ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα – Η εταιρεία που προέκυψε από την συνένωση της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων με την ΠΥΡΚΑΛ – άλλο ένα έγκλημα); Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 2009 (γιατί δεν κατάφερα να βρω στοιχεία του 2010 για όλες) οι συνολικές ζημιές των ανωτέρω εταιρειών ανήλθαν στα 1.968 δις ευρώ!!! Τα δε δάνεια μόνο του ΟΣΕ αγγίζουν τα 10 δις.

Ένας άλλος τομέας ο οποίος χρήζει άμεσα ελέγχου και συνεισφέρει τα μάλα στην μαύρη τρύπα των δημόσιων οικονομικών είναι αυτός της υγείας. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ γιατί δεν γνωρίζω και σε βάθος το θέμα, αυτό που θα έβλεπα αναγκαίο είναι κάθε νοσηλευτικό ίδρυμα να αποτελεί αυτόνομη οικονομική μονάδα όπου κάθε χρόνο θα υποχρεούται να δημοσιεύει ισολογισμό, να υπόκειται σε έλεγχο από ορκωτούς ελεγκτές και το Δ.Σ. του να είναι απόλυτα υπεύθυνο για τα πεπραγμένα του έτους. Το δε υπουργείο θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να κάνει ελέγχους όπως κάνει μητρική σε θυγατρική. Δεν γνωρίζω αν στον τομέα της περίθαλψης και της παροχής ιατρικής φροντίδας το ΕΣΥ πέτυχε (γιατί αυτό είδα σε μία πρόσφατη δημοσκόπηση στην Καθημερινή) στο οικονομικό του σκέλος όμως απέτυχε παταγωδώς γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ελέγξει τις δαπάνές του.

Το έτερο μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας είναι το έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο. Αποτέλεσμα της μειωμένης ανταγωνιστικότητας η οποία προέρχεται από την συρρίκνωση της παραγωγικής μας βάσης και την διόγκωση του κόστους. Η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης είναι αποτέλεσμα παραγόντων που ξεκινάνε από τον εμφύλιο και την εγκατάλειψη της επαρχίας και φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας αφού περάσουν από την δεκαετία του 80 και τον βιασμό που υπέστει κυρίως η μεταποίηση από την καταστροφική πολιτική του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού και τις βάρβαρες συνδικαλιστικές πρακτικες που έδιωξαν από την χώρα μας εταιρείες όπως η Pirelli, η Nissan και η Levis. Αν προσθέσουμε και τον εγκληματικό τρόπο με τον οποίο αξιοποιήθηκε (για την ακρίβεια δεν αξιοποιήθηκε) ο πακτωλός των χρημάτων που εισέρευσε μέσω των επιδοτήσεων στην αγροτική παραγωγή, νομίζω ότι έχουμε και την συνολική εικόνα.

Η δε διόγκωση του κόστους είναι αποτέλεσμα της αύξησης των φόρων, εξωγενών παραγόντων όπως η αύξηση της τιμής του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές (από 21 δολλάρια το βαρέλι το 2001 έφθασε κάποια στιγμή και τα 120) καθώς και άλλων commodities όπως η ζάχαρη, το γάλα, το καλαμπόκι, αλλά και της δυσανάλογης αύξησης των αμοιβών, από την στιγμή που κλειδώθηκε η ένταξη μας στο ευρώ το 2001 μέχρι και σήμερα (ο κατώτατος μισθός την 1/1/2002 ήταν €490,04 ενώ την 1/7/2011 ανήλθε στα €750,65 ήτοι αύξηση 53%), που δεν δικαιολογείται από την οικονομία μας και τον πληθωρισμό, αλλά ήταν καθαρά αποτέλεσμα της εισροής χρημάτων μέσω δανεικών. Στο πιο κάτω γράφημα φαίνεται καθαρά η απόκλιση που συντελείται σταδιακά μεταξύ της προοδευτικής μεταβολής των κατώτατων αμοιβών της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και της αντίστοιχής του Γενικού Δείκτη Καταναλωτή.

Ωραία όλα αυτά τα παραδείγματα αλλά θα με ρωτήσετε τώρα τι κάνουμε;. Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Όπως είπα περνάει σίγουρα μέσα από τις ιδιωτικοποίησεις ή κλείσιμο δημόσιων εταιρειών και οργανισμών, μέσα από την συρρίκνωση του κράτους, μέσω της μείωσης των θέσεων εργασίας σε αυτό και της συνεπακόλουθησης (δύσκολης, σκληρής, το καταλαβαίνω απόλυτα) αύξησης της ανεργίας. Είναι όμως αναγκαίο να μειωθούν όσο το δυνατόν οι δαπάνες του κράτους ώστε να πάρει ανάσα ο συνεχώς φορολογούμενος ιδιωτικός τομέας, να δοθούν κίνητρα ώστε να δημιουργηθούν νέες (αποκεντρωμένες – πάρα πολύ σημαντικό) επιχειρήσεις με έμφαση σε τομείς όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η υγεία, τα αγροτικά προϊόντα, ο τουρισμός, η βιομηχανία τροφίμων, όπου η χώρα μας έχει αφάνταστα συγκριτικά πλεονεκτήματα και που θα μπορούν να απορροφήσουν σταδιακά τους ανέργους που θα προέλθουν και από την μείωση του κράτους. Η ανάπτυξη δεν θα προέλθει από την αναμόχλευση της εσωτερικής (κατά βάσει) καταναλωτικής αγοράς, αλλά μέσω της πώλησης των πιο πάνω προϊόντων και υπηρεσιών στο εξωτερικό. Από την επακόλουθη εισροή χρημάτων μέσω αυτών θα αρχίσει να αναπτύσσεται και η εσωτερική αγορά.

Η διαδρομή είναι δύσκολη αλλά είναι και η μοναδική αν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε μέλη της Ευρώπης. Η άλλη λύση είναι η άρνηση να κάνουμε το οτιδήποτε, η επακόλουθη έξοδος μας από το ευρώ και η μετεξέλιξη μας σε ασιατικό κράτος. Η επιλογή στο τέλος τέλος είναι δική μας.

ΠΕΡΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ – ΕΠΙΣΤΡΕΦΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ

Τον τελευταίο καιρό δέχομαι διάφορους χαρακτηρισμούς, επώνυμα και ανώνυμα, για την στάση που έχω κρατήσει αναφορικά με την κρίση που βιώνουμε. Εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ανθέλληνα, προδότη, γερμανοτσολιά είναι πολλα από αυτά που έχω λάβει είτε στο fb είτε στο mail μου. Και όλα αυτά γιατί η άποψη μου είναι ότι για την κρίση ευθύνονται όλοι, πολίτες και πολιτικοί (σε διαφορετικό βέβαια βαθμό ο καθένας) και ότι δεν χρειαζόμασταν το μνημόνιο και την τρόικα για να εξορθολογήσουμε το Δημόσιο, να εκμεταλλευτούμε (πουλώντας, αξιοποιώντας) την δημόσια περιουσία και να προβούμε στις αναγκαίες γενναίες μεταρρυθμίσεις ώστε να κάνουμε την χώρα μας παραγωγική. Ακόμα και τώρα που η πλειοψηφία θεωρεί ότι το μνημόνιο απέτυχε (το μνημόνιο απέτυχε ή η πολιτική ηγεσία που δύο χρόνια τώρα τρέχει πανικόβλητη πίσω απο τις εξελίσεις ανίκανη να εφαρμόσει οτιδήποτε πλην των εύκολων λύσεων;;;) εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι η άμεση εφαρμογή του, πιστά και δυναμικά, θα ήταν η αρχή της σωτηρίας μας.

Επιστρέφωντας λοιπόν τους χαρακτηρισμούς περί προδοσίας ρωτάω. Δεν είναι προδοτική η στάση των τελωνιακών που με την απεργία τους εμποδίζουν την εισαγωγή και εξαγωγή προϊόντων και πρώτων υλών δίνοντας την χαριστική βολή στην ήδη ασθμαίνουσα οικονομία μας; Δεν είναι προδοτική η απεργία των εφοριακών την εποχή που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η συλλογή των φόρων για την αύξηση των (περιορισμένων ούτως ή άλλως) εσόδων του κράτους; Δεν είναι προδοτική η στάση των ταξιτζίδων κατά την καλοκαιρινή περίοδο με τις καταλήψεις αεροδρομίων και λιμανιών που εμπόδιζαν την είσοδο των τουριστών στην χώρα μας δυναμιτίζοντας την νούμερο ένα βιομηχανία του τόπου μας; Δεν είναι προδοτική η στάση του ΠΑΜΕ και της ΠΝΟ για τον ίδιο ακριβώς λόγο; Δεν είναι προδοτική η στάση των φοιτητοπατέρων και μαθητοπατέρων (στην προκειμένη περίπτωση και των γονιών αυτών) για τους βανδαλισμούς στα υπό κατάληψη κτίρια και την επιβάρυνση που έχουν αυτά στον κρατικό προϋπολογισμό; Δεν είναι προδοτική η στάση των ελεύθερων επαγγελματιών που ακόμα και τώρα αρνούνται να σταματήσουν την λογική του 100 με απόδειξη 80 χωρίς; Δεν είναι προδοτική η στάση της ΠΟΕ-ΟΤΑ που με την απεργία της θέτει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία; Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα παραδείγματα τέτοιων ενεργειών που κατά την άποψη μου σπρώχνουν ακόμα περισσότερο την χώρα στην άβυσσο.

Μέχρι σήμερα πίστευα ότι ακόμα και τώρα μπορούμε να τα καταφέρουμε, να ανορθώσουμε την χώρα μας εκμεταλλευόμενοι τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα (που είναι πολλά και υπαρκτά) αρκεί να αλλάζαμε νοοτροπία. Δυστυχώς όμως όπως διαπιστώνει και ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος ο Έλληνας δεν έμαθε τίποτα απολύτως από την κρίση. Πλέον θεωρώ, ότι όπως ένα ετοιμόρροπο σπίτι, που όσα μερεμέτια και ανακαινίσεις να του κάνεις θα έχει πρόβλημα στα θεμέλια, είναι προτιμότερο να το γκρεμίσεις και να το φτιάξεις από την αρχή, έτσι και η Ελλάδα είναι καλύτερα να καταρρεύσει και να στηθεί ξανά από την αρχή. Αυτό για το οποίο θα παλέψω όμως είναι να φτιαχτεί από τους υγιείς εκείνους πολίτες (ναι υπάρχουν) που τόσα χρόνια ήταν στην γωνία και υπόμεναν τον συντεχνιακό φασισμό και τις πολιτικές δυνάμεις που τον εξέφραζαν (και κατελάμβαναν την πλειοψηφία της Βουλής από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά). ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΦΕΙΛΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

ΠΕΡΙ ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Το πως παρουσιάζεται μία είδηση από το τι ισχύει πραγματικά είναι πολλές φορές δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση της ασιτίας των μαθητών σε σχολείο της Αθήνας η οποία τελικά δεν επιβεβαιώθηκε από πουθενά. Σήμερα στο site του Νίκου Ευαγγελάτου παρουσιάζονται με πηχαίους τίτλους τα μηδενικά εκκαθαριστικά τα οποία πήραν κάποιοι υπάλληλοι του δημοσίου. Κάτω από το βαρύγδουπο “Ντoκουμέντο – Μηδενικοί Μισθοί στο δημόσιο” μας παρουσιάζονται 2 εκκαθαριστικά στα οποία ο πρώτος υπάλληλος δεν πήρε ούτε ένα ευρώ ενώ ο δεύτερος πήρε το ποσό των €5,84. “Απίστευτο!! Συνέβη και αυτό, στην Ελλάδα του μνημονίου: Όπως φαίνεται από εκκαθαριστικό μισθοδοσίας –που αποκαλύπτει σήμερα το Newsit- υπάλληλος του Δήμου Αχαρνών για τον μήνα Οκτώβριο δεν θα πληρωθεί ούτε ...λεπτό του ευρώ!!! “ κραυγάζει ο συντάκτης του άρθρου. Για να δούμε αναλυτικά όμως ένα εκκαθαριστικό για να δούμε πως προκύπτει αυτό το μηδενικό ποσό.

Στον δεύτερο μισθολογικό φάκελλο που παρουσιάζεται (η εικόνα από το newsit), της Ε.Λ., ο τακτικός μισθός της ανέρχεται στα 1.584 ευρώ (βασικές αποδοχές + επίδομα γάμου + επίδομα τέκνων + επίδομα θέσης + ειδική απασχόληση (;;;) ). Αν αφαιρέσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές ύψους €270,29 τις αναδρομικές και τις υπέρ σωματίου κρατήσεις ύψους €180,89, το καθαρό προ φόρων εισόδημά της ανέρχεται στα €1.132,82 ευρώ. Προσπερνώ το γεγονός ότι κανονικά στα χρήματα αυτά θα έπρεπε να παρακρατηθεί και ο αναλογούν φόρος, και βλέπουμε ότι η κυρία αυτή έχει πάρει και τρία δάνεια, ένα από Ταμείο Παρακαταθηκών και δύο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (με τα ευνοϊκά επιτόκια που τα έπαιρναν διαχρονικά οι ΔΥ). Το συνολικό μηνιαίο ύψος των δόσεων αυτών φτάνει €1.126,49. Στους ΔΥ οι δόσεις αυτών των δανείων αφαιρούνται από τους μισθούς και επομένως στο εκκαθαριστικό έχει γίνει και η ανάλογη παρακράτηση.

Άρα κύριοι του newsit το εκκαθαριστικό της κυρίας είναι μηδενικό λόγω του κακού μνημονίου ή επειδή η εν λόγω κυρία έχει κάνει κάκιστες επιλογές λαμβάνοντας δάνεια των οποίων η δόση ανέρχεται στο 71% των μικτών αποδοχών της; Πότε λοιπόν θα κοιταχτούμε στον καθρέπτη και θα δούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις για τα δικά μας χάλια φταίνε τα δικά μας σφάλματα; Πότε θα καταλάβαιτε ότι ένας από τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ είναι και η δημοσιογραφία την οποία εσεις ασκείτε;

ΔΕΚΑ ΜΙΚΡΟΙ ΣΤΑΛΙΝ RELOADED

Στην σημερινή συνέντευξη τύπου για τις κινητοποιήσεις των ερχόμενων ημερών λόγω της επικείμενης συζήτησης και ψήφισης του πολυνομοσχεδίου στην Βουλή η ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε απερίφραστα:"Μπορεί να γίνει μια νέα αρχή αυτή την περίοδο για μια οργανωμένη αντεπίθεση που έχει ως στόχο, όχι μόνο την αλλαγή της μίας κυβέρνησης με μία άλλη, αλλά να έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Να έρθει πιο κοντά στην πραγματικότητα η εργατική λαϊκή εξουσία, η λαϊκή οικονομία, η αποδέσμευση από την ΕΕ". Αυτά μόνο λίγες ημέρες μετά την συνέντευξη της στον Νίκο Χατζηνικολάου όπου δήλωσε για πρώτη φορά ανοιχτά ότι το ΚΚΕ επιθυμεί έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Η στάση τους βέβαια ήταν ξεκάθαρη στα μάτια μου από την αρχή αυτής της κρίσης όταν και έγραφα στις 11 Μαΐου 2010 στο post "Δέκα Μικροί Στάλιν":

"Το ΚΚΕ ήταν έτοιμο από καιρό και απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να θέσει ζητήματα ανατροπής του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, σαν ένα δεύτερο ημίχρονο ενός αγώνα που οι υπόλοιποι πιστεύαμε ότι είχε λήξει εξήντα χρόνια πριν. Η ένταση με την οποία σπρώχνει την κατάσταση προς τα άκρα ενεργώντας τις περισσότερες φορές στα όρια της νομιμότητας (αν και έχω την εντύπωση και δεν πρέπει να είμαι ο μόνος ότι τα περνάει σε πολλές περιπτώσεις) δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Περισσός δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε από τα μειονεκτήματα του δημοκρατικού μας συστήματος και την ασέβεια που επιδείξαμε όλοι μας (πολιτικοί και πολίτες) προς το σπουδαιότερο επίτευγμα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Την ελευθερία (έκφρασης, άποψης, δράσης κλπ.).

Είναι τραγικό με τα λάθη μας να δίνουμε την ευκαιρία να εμφανίζεται ως υπερασπιστής των αδυνάτων ένα κόμμα που είναι θιασώτης ενός από τα εγκληματικότερα και στυγνότερα καθεστώτα του 20ου αιώνα (σταλινικού), το οποίο έχει κατ’ επανάληψη δείξει την μονολιθικότητα του, την αυταρχικότητα του και την παντελή ασέβεια προς τις δημοκρατικές διαδικασίες με την στάση του στα περισσότερα ζητήματα.

Είναι ολοφάνερο ότι οι δέκα μικροί στάλιν που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό (Αλέκα, Κανέλλη, Μαΐλλης, Παφίλης, Κολοζώφ, Μαυρίκος, Μανουσογιαννάκης κλπ.) θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν την ρεβάνς τους. Οφείλουμε όλοι οι υπόλοιποι να αντιδράσουμε, όχι βέβαια με τις δικές τους τακτικές, διαμορφώνοντας μία κοινωνία με σεβασμό των δικαιωμάτων όλων, ισότητας απέναντι στους νόμους, διαφάνειας, η οποία θα μας ενθαρρύνει να αναπτύξουμε δημιουργικά τα ταλέντα και τις ικανότητες μας. Η διαμόρφωση μίας τέτοιας κοινωνίας θα νικήσει οριστικά τους νοσταλγούς του Στάλιν οδηγώντας τους στο περιθώριο."

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Ο Μπάρμπα-Θύμιος Λυμπερόπουλος απόλυτος άρχων της ελληνικής κίτρινης φυλής

και ο στρατηγός Wojciech Jaruzelski απόλυτος άρχων και δικτάτορας της Πολωνίας για μία δεκαετία

Κοινή φυσιογνωμία και πρακτικές.

ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΔΗΣ

Απεργία διαρκείας στα ΕΛΠΕ των 18 μισθών.

Απεργία των τελωνιακών υπαλλήλων όπου Τ.Ε μετά από 17 χρόνια υπηρεσία έφτανε τα 3.2000 ευρώ χωρίς να υπολογίζονται τα ΔΕΤΕ.

Απεργία στα Μ.Μ.Μ. συμπεριλαμβανόμενου του ΗΣΑΠ των 56.000 ευρώ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ των 50.000 ευρώ μέσο μισθό.

Απεργία και καταλήψεις στα Υπουργεία με πρώτο πρώτο αυτό των Οικονομικών των περίεργων και ευφάνταστων επιδομάτων.

Απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ των υπαλλήλων αποκομιδής απορριμάτων που εργάζονται στα γραφεία.

Απεργίες των ιδιοκτητών ταξί και φορτηγών, των φαρμακοποιών, των δικηγόρων και πάσης φύσεως επαγγελματιών κλειστών επαγγελμάτων.

Αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι η επανάσταση των βολεμένων αυτού του κακόγουστου αστείου που λέγεται μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος. Αν τους έδινα ένα τίτλο αυτός θα ήταν ο στίχος από τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου

“ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΔΗΣ”.

ΤΡΟΠΟΙ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΑΚΙΝΗΤΟΥ

Μου ήρθε στο mail η ακόλουθη ενδιαφέρουσα πρόταση για τροποποίηση του ακινήτου μου ώστε να εξαιρεθώ της καταβολής του νέου τέλους:

ΒΟΛΙΚΟΙ ΕΧΘΡΟΙ

Του Γιάννη Πρετεντέρη στα σημερινά Νέα:

"Νομίζω ότι τα βάσανα μας φτάνουν στο τέλος τους. Κι επειδή κάποιοι μπορεί να μην το πήραν χαμπάρι, οφείλω να γνωστοποιήσω ότι στην Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίστηκε να δημιουργηθεί “ενας συνασπισμός κατα του νεοφιλελευθερισμού” σύμφωνα με δήλωση του ίδιου του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα.

Ποιοι θα μετέχουν στον συνασπισμό εξουσίας υπό τον Τσίπρα δεν είναι ακόμα σαφές. Αντιθέτως στην Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή μετέχουν εκπρόσωποι από το ΣΥΝ και από άλλες δέκα (!) συσνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ προστιθεμένων και πεντέξι που εκπροσωπούν τους “ανένταχτους” – αλλά αφού είναι ανένταχτοι τότε τι δουλειά έχουν σε ένα κομματικό όργανο εκπροσωπώντας, μάλιστα, και τους άλλους ανένταχτους.

Θέλω να ελπίζω ότι με τόσο κόσμο στην Επιτροπή αποκλείεται να μην βρέθηκε μία θέση και για την προσφιλή μου Ομάδα “Ρόζα” η οποία είχε αποκλειστεί από κάτι προηγούμενες διαδικασίες – το “Ρόζα” υποθέτω εκ της Λούξεμπουργκ και όχι εκ του Μητροπάνου.

Ερώτημα. Αυτοί όλοι αποτελούν τον συνασπισμό εξουσίας ή θα έλθουν και άλλοι; Δεν το γνωρίζω. Με δεδομένο όμως ότι την έχουν ήδη κάνει και ο Αλαβάνος και ο Κουβέλης, τότε μάλλον θα πρέπει να φωνάξουν και κανέναν ακόμη αν είναι να στηθεί κοτζάμ συνασπισμός. Ακόμη περισσότερο που (σύμφωνα με τη δήλωση Τσίπρα) ο συνασπισμός θα είναι μεν εξουσίας αλλά κατά του νεοφιλελευθερισμού. Δεν θέλει, δηλαδή, να κυβερνήσει (“εύκολα τάζεις, δύσκολα βάζεις” που λέει και ο Τζίγγερ) αλλά να καταγγείλει. Τώρα τι σόι συνασπισμός εξουσίας είναι αυτός που αντιμετωπίζει τη διακυβέρνηση ως μέθοδο καταγγελίας, δεν το γνωρίζω.

Και τι ακριβώς θα καταγγείλουν; Εδώ σε θέλω κάβουρα. Είμαι βέβαιως πως αν έβαζες διαγώνισμα στην Επιτροπή με θέμα “Τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός” αποκλείεται να έβρισκες δύο συντρόφους που να δώσουν την ίδια απάντηση. Διότι αν είχαν όντως επίγνωση τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός, αποκλείεται να ξεσηκώνονταν εναντίον του στην Ελλάδα.

Να μιλάς για νεοφιλελευθερισμό σε μία χώρα όπου το μίσο ΑΕΠ ανήκει στο Δημόσιο, όπου το κράτος μετράει ένα εκατομύριο υπαλλήλους, όπου οι δημόσιες επιχειρήσεις χρηματοδοτούν τα συνδικάτα, όπου δραστηριοποιούνται περισσότερες από δεκαπέντε χιλιάδες οργανισμοί ή φορείς κι όπου η επιχειρηματικότητα θεωρείται περίπου πινικό αδίκημα μοιάζει σαν να στήνεις κίνημα εναντίον των νεροποντών στην Σαχάρα – δεν υπάρχουν.

Με άλλα λόγια ο υποτιθέμενος νεοφιλελευθερισμός δεν είναι πάρα ένας βολικός εχθρός για να μαζευτούν τόσες συνιστώσες στην Συντονιστική Επιτροπή. Μαζί με μερικούς ακόμη βολικούς εχθρούς στην κατασκευή των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ (και η Αριστερά γενικότερα) διαπρέπει.

Αρκεί αυτό για να κυβερνήσουν την χώρα; Δεν νομίζω. Και μάλλον ευτυχώς..."

ΠΕΡΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ – ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα τα οποία περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τον εφαρμοστικό νόμο είναι αυτό των αποκρατικοποιήσεων-ιδιωτικοποιήσεων. Θεωρείται μάλιστα σημείο κλειδί στην προσπάθεια της χώρας να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της που με την σειρά του θα επηρεάσει θετικά την πορεία του χρέους. Διαχρονικά η πολιτική ελίτ δεν είχε την διάθεση να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς στον τομέα αυτό, εκτός βέβαια από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 90-93 που πολεμήθηκε αγρίως τόσο από την αξιωματική και την ελάσσονα αντιπολίτευση όσο και από την εσωκομματική συμπεριλαμβανομένου και του σημερινού προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, παρά το γεγονός ότι ορισμένοι πολιτικοί και αρκετά περισσότεροι αρθρογράφοι το επισήμαναν με έμφαση εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Ένας από αυτούς ήταν και ένας θείος μου ο Χρήστος Παπαλεξάνδρου, που επηρέασε σε σημαντικό βαθμό την σκέψη μου όσον αφορά τουλάχιστον τα οικονομικά θέματα, ο οποίος σε μία σειρά άρθρων του (τα οποία βρήκα τυχαία ανάμεσα στις φοιτητικές μου σημειώσεις) στην Ναυτεμπορική, στο Εξπρές και στην Ημερησία από το 1993 έως και το 1996 εκφράζει την αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων για την ανάπτυξη της χώρας. Ενδεικτικοί οι τίτλοι του: “Σμίκρυνση του Κράτους σημαίνει ανταγωνιστική και σταθερή ανάπτυξη” εφημ. Ναυτεμπορική 20/1/1996, “Η μη αποκρατικοποίηση τροχοπέδη για την ευρωπαϊκή προσέγγιση” εφημ. Ναυτεμπορική 4/11/1995, “Αποκρατικοποίηση σημαίνει ανάπτυξη” εφημ. Εξπρές 17/12/1995, “Η αποκρατικοποίηση μοναδική λύση στο αδιέξοδο” εφημ. Ναυτεμπορική 28/5/1993 και “Ανάγκη επιτάχυνσης των ιδιωτικοποιήσεων” την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 1995 στην Ημερησία που παραθέτω πιο κάτω αυτούσιο:

"Ανάγκη επιτάχυνσης των ιδιωτικοποιήσεων

Γράφει ο Χρήστος Παπαλεξάνδρου

Στην δύσκολη και ανηφορική πορεία της ελληνική οικονομίας προς την οικονομική και νομισματική ενοποίηση, η ονομαστική και πραγματική σύγκλιση αποτελεί μία βασική διαδικασία κλειδί για την νομισματική σταθερότητα και την αντιμετώπιση των βασικών μακροοικονομικών και διαρθρωτικών προβλημάτων, η οποία είναι αναγκαία για την ικανοποίηση των βασικών κριτηρίων για την ευρωπαϊκή προσέγγιση. Χρειάζεται συναλλαγματική και νομισματική σταθερότητα τα δύσβατα χρόνια της συνοχής για την μείωση των δημοσιονομικών και εξωτερικών ελλειμμάτων, του πληθωρισμού, σταθεροποίηση του δημοσίου χρέους και διαχρονική συρρίκνωση του από υψηλό επίπεδο 114% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος.

Για να δυνηθεί το σύστημα της ελληνική οικονομίας και να κοινωνίας να συμπορευθεί με τους εταίρους στην οικονομική και νομισματική ένωση, πρέπει να αντιμετωπίσει θετικά το πρώτο και βασικό πρόβλημα της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Η μείωση των κρατικών δαπανών, όσο και η αύξηση των δημοσίων εσόδων, είναι ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα στην δημοσιονομική διαδικασία. Οι κρατικές δαπάνες είναι και ανελαστικές και καταναλωτικές κάτι που καθιστά το πρόβλημα αυτό ακόμα δυσχερέστερο.

Η τρίτη κατά σειρά μεγέθους είναι η δαπάνη επιδοτήσεων – επιχορηγήσεων, που μπορεί να συμβάλει σε μεγαλύτερη έκταση, στη συρρίκνωση των δαπανών της δημοσιονομικής διαχείρισης εάν προχωρήσει με γρηγορότερο βηματισμό η αποκρατικοποίηση /ιδιωτικοποίηση /μετοχοποίηση και ενισχυθούν οι διαδικασίες οι σχετικές, στον χώρο των προβληματικών κρατικών επιχειρήσεων και των ΔΕΚΟ. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πιθανό στον δημοσιονομικό ορίζοντα καθώς οι διαδικασίες αυτές προχωρούν με βήμα σημειωτόν, με αποτέλεσμα οι δημοσιονομικές δαπάνες να αυξάνονται αντί να ελαττώνονται. Πρέπει να τονιστεί στο σημείο αυτό ότι οι διαδικασίες αποκρατικοποίησης δρουν αμφίπλευρα στην δημοσιονομική διαχείριση, με μείωση των δαπανών και αύξηση των εσόδων.

Δεν πρέπει να λησμονείται ότι η δυναμική των αποκρατικοποιήσεων στο πρακτικό επίπεδο μειώνει τις επιδοτήσεις /επιχορηγήσεις προς τις προβληματικές και υπερχρεωμένες επιχειρήσεις του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων που συντηρούν πλασματικές θέσεις εργασίας, που σε τελευταία ανάλυση επιβαρύνουν τις κρατικές δαπάνες και εμποδίζουν τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα να μειωθούν και να επιτρέψουν στην δημοσιονομική διαχείριση να εμφανίσει λειτουργικά πλεονάσματα, αναγκαία για την συρρίκνωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Οι δημόσιες δαπάνες στα πλαίσια του προϋπολογισμού διατηρούνται σε υψηλότερα επίπεδα κάτι που πρέπει να ανησυχήσει το δημοσιονομικό επιτελείο, ώστε να επέμβει για την συγκράτηση των δαπανών που δυστυχώς αυξάνονται σε μεγαλύτερη αύξηση από αυτή των εσόδων, τα οποία εμφανίζουν σημαντική βελτίωση. Η συρρίκνωση του κράτους με βάση τις διαδικασίες αποκρατικοποίησης και ειδικότερα με τον περιορισμό των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών του ευρύτερου δημοσίου τομέα, αποτελεί τω όντι, καθοριστική επιλογή για την εξυγίανση και τον γενικότερο εκσυγχρονισμό των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του δημοσίου, που στερείται ορθολογικού management και είναι φυσικό επί μακρόν χρονικό διάστημα να παράγουν μόνο ελλείμματα.

Η διαχρονική συρρίκνωση της δημόσιας διοίκησης συνιστά μία δυναμική επιλογή προς την σωστή κατεύθυνση, κάτι που δυστυχώς πολύ δύσκολα μπορεί να ενεργοποιηθεί από το πολιτικό σύστημα. Η αποκρατικοποίηση /ιδιωτικοποίηση /μετοχοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων είναι η δυναμικότερη επιλογή για τις ελλειμματικές δημόσιες επιχειρήσεις που αποτελούν μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο."

Δεκαέξι χρόνια μετά το πιο πάνω άρθρο και είμαστε ακόμα στο σημείο μηδέν μια και οι προβληματικότερες και πιο ζημιογόνες επιχειρήσεις του δημοσίου με προεξέχοντα τον ΟΣΕ μας επιβαρύνουν με δεκάδες δισεκατομμύρια ετησίως.

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ (ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΟΤΕ)

Δεν έτρεφα και ιδιαίτερες αυταπάτες για τα κίνητρα τόσο αυτών που έχουν αρχίσει και καπηλεύονται το κίνημα των “αγανακτισμένων” όσο και της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων σε αυτό, αλλά πλέον όλα είναι ολοφάνερα. Στο ψήφισμα της χθεσινής “λαϊκής” - έχω γράψει στο παρελθόν ότι η λέξη λαός μου προκαλεί αναγούλα – συνέλευσης αναφέρεται μεταξύ άλλων:

“…Κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις μας, καλούμε όλο τον κόσμο, Έλληνες και μετανάστες, άντρες γυναίκες και παιδιά, εργαζόμενους και ανέργους, από όλες τις συνελεύσεις πλατειών της Αθήνας, όλες τις πλατείες της Ελλάδας να έρθουν στην πλατεία Συντάγματος την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, να στηρίξουν την 48ωρη απεργία που έχουν εξαγγείλει πρωτοβάθμια σωματεία, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και να αποκλείσουμε όλοι και όλες μαζί την βουλή, με ό,τι μέσο μπορεί ο καθένας: αυτοκίνητα, ταξί, νταλίκες, τρακτέρ, απορριμματοφόρα του δήμου, λεωφορεία της ΕΘΕΛ κλπ. Επί 48 ώρες κανένας εργαζόμενος στην δουλειά, όλοι/ες μαζί στην πλατεία Συντάγματος! Στηρίζουμε τις 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που ξεκινάνε αύριο, Δευτέρα 20 Ιουνίου και συμμετέχουμε στις απεργιακές φρουρές, αναγνωρίζοντας πως η απόπειρα ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου ξεκινάει από την Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού…”

Με λίγα λόγια συστράτευση με ότι πιο αναχρονιστικό και παρασιτικό έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία. Συγγνώμη αλλά δεν θα πάρω.

ΠΡΟΣ ΟΨΙΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

Χθες σε σχολιασμό σε άρθρο στην LIFO έθεσα προς τους αγανακτισμένους συν-σχολιαστές μου δύο ερωτήματα. Πρώτο με ποιον τρόπο βλέπουν την έξοδο της χώρας από την κρίση και δεύτερον αν έχουν/έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας μια και στα δικά μου τουλάχιστον μάτια το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η ελλειμματική μας νοοτροπία. Απάντηση δεν πήρα, αλλά ο βομβαρδισμός από αρνητικές ψήφους ήταν ανελέητος. Με χλεύασαν εμμέσως κάνοντας και ειρωνικά σχόλια για την λακκούβα του καναπέ μου.

Η αλήθεια αγαπητοί φίλοι είναι ότι είμαι πολύ αγανακτισμένος. Και είμαι αγανακτισμένος με αυτά που βιώνω όχι τον τελευταίο χρόνο, αλλά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Αγανάκτησα όταν ως φαντάρος έβλεπα όλους εσάς που μου το παίζατε πατριώτες να βάζετε το ένα βύσμα μετά το άλλο για να εγκαταλείψετε την παραμεθόριο. Αγανάκτησα όταν έβλεπα να κατεβαίνετε στις λαοσυνάξεις και να διαμαρτύρεστε για την μη αναγραφή του θρησκεύματος. Αγανάκτησα που σας έβλεπα να λέτε “καλά να πάθουν” όταν έπεφταν οι δίδυμοι πύργοι στην Νέα Υόρκη. Αγανακτούσα όταν έβλεπα μαθητές λυκείου και γυμνασίου στις καταλήψεις να λεηλατούν τα σχολεία τους. Αγανακτούσα όταν έβλεπα τους αυριανούς ενεργούς πολίτες, τους εκάστοτε φοιτητές να μην μπορούν τόσα χρόνια να βγάλουν κοινά αποδεκτά αποτελέσματα στις εκλογές της ΕΦΕΕ. Αγανακτούσα που υπήρχαν φοιτητές των επτά και δέκα ετών. Αγανακτούσα όταν έβλεπα να μπαίνει στην Βουλή η κάθε θλιβερή τηλεπερσόνα και όταν σκουπίδια στην τηλεόραση χτυπούσαν πενηντάρια. Αγανακτούσα όταν στα γήπεδα γαμιόταν πότε η δική μου μάνα και πότε ο πούστης ο γιός του γείτονά μου. Αγανακτούσα όταν στα γήπεδα που έπαιζαν οι εθνικές μας ομάδες χιλιάδες κόσμου γιουχάιζαν τους εθνικούς ύμνους των αντιπάλων ομάδων. Ήμουνα μέσα και αγανακτούσα με την στάση της πλειοψηφίας στον τελικό των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Αγανακτούσα όταν μου παίρνανε την σειρά στο supermarket, όταν στο φανάρι ερχόσασταν από τα πλάγια και μπαίνατε πρώτοι, όταν παρκάρατε πάνω στα πεζοδρόμια και αναγκαζόμουν να βγω με το καρότσι των παιδιών μου στο δρόμο για να μπορέσω να περάσω, όταν ανεβαίνατε ανάποδα στον μονόδρομο γιατί “έλα μωρέ 200 μέτρα πιο πάνω πάω...”. Αγανακτούσα και αγανακτώ με το πολιτικό προσωπικό που ψηφίζατε και γλείφατε για τα μεγαλύτερα ή μικρότερα ρουσφετάκια σας. Αγανακτούσα και αγανακτώ όταν για τα πάντα έφταιγαν κάποιοι άλλοι, είτε αυτοί ήταν οι αμερικανοί, είτε ο διεθνής σιωνισμός, η λέσχη Μπίλντεμπεργκ, οι τραπεζίτες, το κεφάλαιο, ο γείτονας, ο Ντε Μπλέκερε και πολλοί άλλοι, αλλά ποτέ ΕΜΕΙΣ. Και επειδή αγανακτούσα άρχισα να γράφω σε blogs και να μετέχω σε καινούργια πολιτικά σχήματα που φώναζαν “ΑΛΛΑΞΤΕ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ”.

Εσείς τι κάνατε τότε; Αγοράζατε σπίτια και αυτοκίνητα με τα χαμηλότοκα δάνεια που μας εξασφάλιζε η παρουσία μας στην ΟΝΕ, πίνατε τα μοχίτο και τις καιπιρίνιες σας, παίζατε με τα iphone και τα laptops σας και κάνατε ταξιδάκια στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τα ψώνια σας. Τα σαββατοκύριακα του χειμώνα την βγάζατε κάνωντας σκι στην Αράχωβα και το καλοκαίρι στην Ψαρρού. Και ξαφνικά όλα άρχισαν να αλλάζουν. Βρεθήκατε σ’ ένα σημείο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα παρότι υπήρχαν φωνές που το έλεγαν αλλά τους βαφτίζατε νεοφιλελεύθερους.

Σήμερα λοιπόν στο παρά ένα (ελπίζω να είμαστε ακόμα στο παρά ένα) η αγανάκτηση δεν βοηθάει. Χρειάζονται προτάσεις και λύσεις. Αυτές δεν τις άκουσα. Ήδα κάποιον κύριο με ένα πλακάτ από την χθεσινή διαμαρτυρία που έγραφε “Ναι στην στάση πληρωμών – Όχι στην στάση μισθών”. Μα καλέ μου άνθρωπε εάν έρθει η στάση πληρωμών θα έρθει συνεπακόλουθα και η στάση μισθών. Επιστροφή στην δραχμή δεν είναι λύση, είναι τραγωδία.

Υ.Γ. Θα πείτε βέβαια δεν μας είπες την δική σου λύση. Στο επόμενο post αυτό έχω σκοπό να κάνω.

ΑΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Μετά από ένα χρόνο περίπου εφαρμογής του μνημονίου και ενώπιον του μεσοπρόθεσμου προγράμματος που αναμένεται να ανακοινώσει ο Πρωθυπουργός ακόμα και αύριο, η όλη συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αποτυχία του μνημονίου. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη δημοσκόπιση της Public Issue για λογαριασμό του ΣΚΑΙ το 62% των Ελλήνων τάσσεται εναντίον του. Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι γιατί απέτυχε το μνημόνιο; Ή πιο σωστά, απέτυχε το μνημόνιο;

Το μνημόνιο που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με τους πιστωτές της, προέβλεπαν συγκεκριμένα μέτρα, σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. Τα εύκολα πάρθηκαν αμέσως. Αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, των συντελεστών του ΦΠΑ και αλλαγή των φορολογικών συντελεστών των φυσικών και των νομικών προσώπων είναι τα μέτρα που κάθε ελληνική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και την (κρατικίστικη) ιδεολογία της θα έπαιρνε άμεσα. Το επόμενο οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Λιγάκι πιο δύσκολη απόφαση αυτή, αλλά στην ουσία χωρίς ρίσκο να κατηγορηθείς ότι ευνοείς κάποιους σε σχέση με κάποιους άλλους. Από εκεί και πέρα όμως τι;

Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ανοίξουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα και να καταργηθούν οι ελάχιστες αμοιβές. Τα αντίθετα όμως έγιναν στην πράξη. Μετά την ψήφιση του νόμου για την τακτοποίηση των ημιυπαίθριων και λοιπών χώρων το υπουργείο όρισε και την ελάχιστη αμοιβή των μηχανικών. Περάσαμε μεγάλο μέρος του περισινού καλοκαιριού με το άγχος μην ξεμείνουμε σε καμιά ερημιά λόγω της απεργίας των φορτηγατζήδων. Αγωνιούσαμε μην ξεμείνουμε από φάρμακα και εμβόλια την περίοδο έξαρσης των εποχικών ιώσεων λόγω της απεργίας των φαρμακοποιών. Είδατε εσείς να άλλαξε κάτι και να έγινε πιο εύκολη η πρόσβαση σε αυτά τα επαγγέλματα; Εδώ μόλις σήμερα αναφέρεται στις εφημερίδες ότι θα ανοίξουν 160 επαγγέλματα και μέσα σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται αυτά του συμβολαιογράφου, δικηγόρου και μηχανικού.

Δεσμευτήκαμε για την δραστική μείωση του κόστους λειτουργίας των δημοσίων τομέων και οργανισμών και πέραν της οριζόντιας μείωσης αποδοχών ουδέν. Δεν είδα να αναστέλλεται η λειτουργία οργανισμών χωρίς καμία αρμοδιότητα, δεν είδα να περιορίζονται και να συγχωνεύονται δραστηριότητες. Δεν είδα να περικόπτονται άσκοπες δαπάνες. Δεν είδα να μπαίνει ένα φρένο στην ασυδοσία της τοπικής αυτοδιοίκησης η οποία ξέρει πάντοτε να διαμαρτύρεται χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Θέλετε παραδείγματα; Εδώ δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε και ήδη έχει αρχίσει η διανομή κουπονιών κοινωνικού τουρισμού στους δικαιούχους. Τα ΚΑΠΗ συνεχίζουν ατάραχα τις πολυήμερες διακοπές τους με το μεγαλύτερο μέρος του κόστους να το επωμίζονται οι δήμοι. Στο Δήμο Αλίμου δόθηκαν 1.000.000 ευρώ περίπου για την αποψίλωση ανάμεσα σε άλλα των ελαιοδέντρων και τη αντικατάσταση τους από πεύκα, και ο δήμαρχος μας έστελνε επιστολές ότι αν δεν εκτελούσαν το έργο θα χάναμε τους πόρους. Μη σώναμε και τους χάναμε κύριε Ορφανε. Τα πέυκα ένα μήνα μετά είναι στην μεγάλη τους πλειοψηφία ξεραμένα.

Σύμφωνα με το μνημόνιο και τις επιταγές της Ε.Ε. θα έπρεπε να είχαμε προχωρήσει σε άνοιγμα της αγοράς ενέργειας καθώς επίσης και στην ιδιωτικοποίηση πολλών ΔΕΚΟ και εταιρειών που ελέγχονται από το κράτος. Αφού περάσαμε από διάφορες φάσεις όπως εκείνη της ύψιστης βλακείας να δηλώσει ο πρωθυπουργός ότι θα βάλει στο Σύνταγμα την απαγόρευση πώλησης δημόσιας περιουσίας, εδώ και δύο περίπου μήνες έχουμε αρχίσει να συζητάμε για την μερική αποκρατικοποίηση, μετοχοποίηση, πώληση του ΟΤΕ, της ΔΕΗ του ΟΠΑΠ κλπ. Είδατε εσείς να έχει προχωρήσει τίποτα; Εδώ και καιρό ακούμε ότι ο κύριος Παμπούκης έχει αναλάβει τις επαφές για την εκμετάλλευση του Ελληνικού με διάφορους εμίρηδες αλλά η ολυμπιακή έκταση συνεχίζει και μαραζώνει. Όπως είπε και η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχουμε πωλήσει ούτε τσίχλα.

Εκτός όμως από την ανικανότητα και την αναβλητικότητα της κυβέρνησης έχουμε και την στάση της μεγάλης μερίδας των πολιτών. Οι οποίοι με την στάση τους δείχνουν ότι είτε δεν συνηδειτοποιούν την κρισμότητα των στιγμών είτε δεν τους ενδιαφέρει. Οι δημόσιοι υπαλληλοι και αυτοί των ΔΕΚΟ δεν γουστάρουν να χάσουν τα κεκτημένα τους, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, γιατροί και λοποί ελέυθεροι επαγγελματίες δεν γουστάρουν να κόψουν αποδείξεις, καθηγητάδες όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης δεν θέλουν να αξιολογηθούν, επιχειρήσεις εισφοροδιαφεύγουν κλπ.

Μετά από όλα αυτά επιμένουμε να φωνάζουμε και να λέμε ότι φταίει το μνημόνιο. Το οποίο δεν δείξαμε σε καμία στιγμή ότι θέλουμε να εφαρμόσουμε. Έχω την εντύπωση, και θα συμφωνήσω εδώ με τον Δημήτρη Τσιόρδα στην Ελευθεροτυπία, ότι επιτέλους θα πρέπει και οι πολίτες να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών τους. Μέσα από ένα δημοψήφισμα ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. Και εν τέλει ας κάνουμε ελεύθερα την επιλογή ακόμα και της καταστροφής μας συναισθανόμενοι όμως παράλληλα τις ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας.

ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Στα τρία τελευταία τεύχη του περιοδικού Allstar Basket δημοσιεύται μία εξαιρετική έρευνα του Γιάννη Ψαράκη (που ολοκληρώνεται στο επόμενο) για την τύχη πολλών από τους Ελληνοαμερικανούς αστέρες (...και παλτά) που έπαιξαν μπάσκετ στην Ελλάδα. Έτσι μάθαμε για την τύχη του (κτηματομεσίτη) Νταν Νικήτα, του (γυμναστη-προπονητή γυναικείων ομάδων μπάσκετ και softball) Κυριάκου Βίδα, του Άλμπερτ Μάλλαχ, του Μπίλ Μέλη, του Ντέιβιντ Καλλιγκάρη, του (sommelier) Λούη Καρκαμπάση, του (ανώτατου τραπεζικού στελέχους) Πωλ Μελίνι, του Τομ Κάππου, αλλά και εκμυστηρεύσεις διάφορων ιστοριών από εκείνα τα χρόνια. Χαρακτηριστικότερη όλων αυτή του Πωλ (Παύλου) Διάκουλα, ενός από τους τέσσερις χαρισματικούς ελληνοαμερικανούς του Ολυμπιακού των 70s (Γιατζόγλου, Καστρινάκης, Μελίνι οι άλλοι τρεις), κατά την άφιξη του στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 70 και την πρώτη γνωριμία του με τον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού Νίκο Γουλανδρή. Αντιγράφω από το περιοδικό:

“Πέντε λεπτά αργότερα παρκάρει το αυτοκίνητο του (σ.σ. ο Φαίδωνας Ματθαίου τότε προπονητής του Ολυμπιακού που τον πήγαινε στον πρόεδρο) απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο, δίπλα στον Εθνικό Κήπο και μπαίνουμε στο σπίτι του προέδρου. Του αείμνηστου Γουλανδρή. Την πρώτη εντύπωση δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ντρεπόμουν ακόμη και να πατήσω. Τόση χλιδή δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Σμαράγδια, αντίκες, πίνακες ζωγραφικής. Αφού περιμένουμε λίγο, εμφανίζεται ο αείμνηστος πρόεδρος φορώντας μία ρόμπα. Καθόμαστε στον καναπέ, εγώ και δίπλα μου ο Φαίδων και απέναντι μας ο Γουλανδρής. Συζητάμε για αρκετή ώρα και κάποια στιγμή ο πρόεδρος ανοίγει τα πόδια για να αλλάξει στάση και τι να δω; Δεν φορούσε καν εσώρουχο και είδα τα γεννητικά του όργανα. Και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία της ιστορίας; Ότι, τελικά, από τον Ολυμπιακό πήρα αυτό που μου είχαν δείξει εκείνο το πρωινό. Τα αρχ.... τους. Δυστυχώς όμως ήμουν μικρός τότε για να καταλάβω τι επρόκειτο να συμβεί, αν και το “σημάδι” ήταν ξεκάθαρο.”

Υ.Γ Ο Διάκουλας όρθιος, δεύτερος από δεξιά, ανάμεσα σε Γιατζόγλου και Καστρινάκη με το Νο 7

036

Το πιο κάτω βιντεάκι των Juan Fernando Andrés και Esteban Roel με την Carolina Bang και τον Tomás del Estal πιθανόν να το έχετε δει. Εδώ το παραθέτω με την σχετική περίληψη από το imdb.

"Only somebody brave, with a rebel soul, may enter the jungle of the outlaw and fight face to face against the most dangerous men at this side of the river."

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ

Στο μήνυμα του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη για την επέτειο αποκάταστασης της Δημοκρατίας στην οποία ανέφερε ανάμεσα σε άλλα ότι “Δικαία είναι βεβαίως η αξίωσίς μας η Ελλάς να ανήκει εις τους Έλληνες αλλά θε πρέπει πρωτίστως οι Έλληνες να ανήκωμεν εις την Ελλάδα” είχε διαμαρτηρηθεί εντόνως ο ΜΕΓΑΛΟΣ μουσικοσυνθέτης Μάνος Χατζιδάκις με την κάτωθι μνημειώδη επιστολή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 28η Ιουλίου 1988 (σελίδα 7).

“Αγαπητή Καθημερινή

με την ευκαιρία της 14ης επετείου “αποκαταστάσεως”της Δημοκρατίας ακούσαμε από τον ελληνολάτρη γλωσσολόγο Πρόεδρο μας κ. Σαρτζετάκη και το εξής εξωφρενικό: Οι Έλληνες να ανήκουν στην Ελλάδα. Και βέβαια το εξωφρενικό είναι στο ότι κατά τον Πρόεδρο μας, οφείλουμε να ανήκουμε. Τι ιδέα!

Σε ποιάν Ελλάδα κύριε Πρόεδρε; Στην Ελλάδα της αυθερεσίας, του κρατικού ερασιτεχνισμού, του εξογκωμένου παρακράτους, της αναλγησίας και του εξευτελισμού του ανώνυμου πολίτη, του με επίσημο πρόγραμμα καταποντισμού της αξιοπρέπειάς του, του ευνουχισμού της νεότητός του;

Στην Ελλάδα με την εξοντωτική φορολογία για να καλυφθεί η ανικανότητα του κράτους να ασκήσει οικονομική πολιτική; Στην Ελλάδα της κομπίνας και της αστυνομολατρείας, της ταύτισης έθνους και κάθε κυβερνήσεως, ώστε σαν ο πολίτης αντιδρά να χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως αντεθνικός; Στην Ελλάδα των Γούκων, των οπλοφορούντων Κουρήδων και Μιχαλόπουλων, των εμπρηστών, του ανεκδιήγητου κ. Τόμπρα, της ρυπαρότητας και της συνεχώς “αθώας” Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω;

Όχι κ. Πρόεδρε. Όσοι ξεφύγαμε από τις “στοργικές θωπείες” της μητρός Ελλάδος και μείναμε ελεύθεροι, θα διδάξουμε και τους άλλους να γίνουν ελεύθεροι και να μην ανήκουν πουθενά. Κάθε σοβαρός Έλληνας οφείλει να αντιδράσει στην μεσαιωνικής προθέσεως – συγχωρέστε με – ρήση σας. Οι Έλληνες πολίτες δεν ανήκουν. Φροντίστε να κάνετε προεδρική θητεία πιο σεμνά και δίχως μεγαλοστομίες. Γιατί η Ελλάδα σας κ. Πρόεδρε αρχίζει να μας αρρωσταίνει.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Ρηγίλλης 17”

Πόσο διαφορετικός πραγματικά από τον άλλο μεγάλο μουσικοσυνθέτη - πολιτικό χαμαιλέοντα και λαϊκιστή.

Κρατάω πάντα την τελευταία φράση του:

“…Όσοι ξεφύγαμε από τις “στοργικές θωπείες” της μητρός Ελλάδος και μείναμε ελεύθεροι, θα διδάξουμε και τους άλλους να γίνουν ελεύθεροι και να μην ανήκουν πουθενά. Κάθε σοβαρός Έλληνας οφείλει να αντιδράσει στην μεσαιωνικής προθέσεως – συγχωρέστε με – ρήση σας. Οι Έλληνες πολίτες δεν ανήκουν... Γιατί η Ελλάδα σας κ. Πρόεδρε αρχίζει να μας αρρωσταίνει.”

Υ.Γ. Ο Δευκαλίωνας μου θύμισε την επιστολή του (κάπου έχω και το απόκομμα από εκείνη την εποχή) στο post του "Υπο την αιγιδα του κρατους η ''αντικαθεστωτική'' ''Σπιθα'' του Θεοδωράκη".

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Διαφορές...

Η έξαλλη Αριστερά των τριών Α (Αλέκας - Αλέκου - Αλέξη):

"Στις δηλώσεις του ότι η πλατεία Συντάγματος, και κάθε πλατεία στη χώρα, πρέπει να γίνουν «πλατεία Ταχρίρ» εμμένει ο Αλέκος Αλαβάνος..."

και η άλλη, η σκεπτόμενη Αριστερά (της φιλοσοφίας του Μιχάλη Παπαγιαννάκη) με τα λόγια του Φώτη Κουβέλη:

"Η Αριστερά δεν οργάνωσε ποτέ τη δική της εναλλακτική, πειστική πρόταση επί της ουσίας επισημαίνει ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης".

δίπλα - δίπλα στην ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ.

Ο ΠΑΛΙΟΣ ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ

Χωρίς σχόλιο

Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΗΣ VODAFONE KAI H ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ MARSHALL

Δεν ξέρω αν η Vodafone προπαγανδίζει την ανεξαρτησία της Κρήτης όπως διαμαρτύρονται διάφορα “πατριωτικά” blogs, δεν ξέρω καν για ποιο λόγο χρησιμοποιήθηκε η συγκεκριμένη σημαία (σημαίες αν συνυπολογίσουμε και αυτή των Mashall Islands στην οποία και θα αναφερθώ) στο συγκεκριμένο διαφημιστικό spot, να σας πω και την αλήθεια δεν τις είχα καν παρατηρήσει μέχρι να γίνει ο σχετικός ντόρος από τους γνωστούς διαδικτυακούς φωνακλάδες συνωμοσιολόγους, αλλά το να προσπαθήσεις να υποστηρίξεις μία θέση σου με έωλα επιχειρήματα είναι εξοργιστικό. Στο παρακάτω βίντεο “Είναι τυχαία η διαφήμιση”, που υπάρχει και στο site της Ελεύθερης Ώρας, τίθεται το ερώτημα:

“Είναι τυχαίο αράγε; (η τοποθέτηση της σημαίας τους δίπλα σε αυτήν της Κρητικής Πολιτείας)

Η διπλανή σημαία είναι από τις Νήσους Mashall... Όπου το 1979 έγιναν ανεξάρτητο κράτος, με την βοήθεια των Αμερικανων!!!

Διοχετεύουν τα σχέδια τους στο υποσυνείδητό σου... και δεν το αντιλαμβάνεσαι”

Από ποια όμως χώρα ανεξαρτητοποιήθηκαν οι νήσοι Marshall με την βοήθεια των Αμερικάνων;;;

Αντιγράφω από την Wikipedia

“The Trust Territory of the Pacific Islands (TTPI) was a United Nations trust territory in Micronesia (western Pacific) administered by the United States from July 18, 1947, comprising the former South Pacific Mandate, a League of Nations Mandate administered by Japan and taken by the U.S. in 1944[1]. On October 21, 1986, the U.S. ended its administration of the Marshall Islands district. The termination of U.S. administration of the Chuuk, Yap, Kosrae, Pohnpei, and the Mariana Islands districts of the TTPI soon followed on November 3, 1986. The UN only formally ended the trusteeship for the Chuuk, Yap, Kosrae, Pohnpei, Mariana Islands, and Marshall Islands districts on December 22, 1990. On May 25, 1994 the UN ended the trusteeship for the Palau district, after which the U.S. and Palau agreed to establish the latter's independence on October 1.

This area is now divided into four territories:

• The Republic of the Marshall Islands was established in 1979 and signed a Compact of Free Association with the U.S. (effective October 21, 1986).

• The Federated States of Micronesia was established in 1979 and signed a Compact of Free Association with the U.S. (effective November 3, 1986).

• The Commonwealth of the Northern Mariana Islands was set up in 1978 as a commonwealth in political union with the U.S.

• The Republic of Palau was established in 1981 and concluded a Compact of Free Association with the U.S. (effective October 1, 1994)."

Με λίγα λόγια τα Marshall Islands κέρδισαν την ανεξαρτησία τους με την βοήθεια των Αμερικανών από ... τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής!!!!!!

Έλεος πια!!!! Η προπαγάνδα έχει και τα όρια της.

ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Του Αντώνη Πανούτσου στην χθεσινή Sportday χωρίς κανένα άλλο σχόλιο:

"Eίμαστε η ισλαμική δημοκρατία της Ευρώπης. Η χώρα με τα περισσότερα ταμπού, η χώρα που αυτός που τα περνάει καλά είναι αυτός που σκάει. Η χώρα που δεν τολμάς να γράψεις στην προσωπική σελίδα σου στο Facebook ένα αστείο για τον Κολοκοτρώνη, που δεν θα σκεφτόσουν να πεις ότι κανένας δεν σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο, επειδή οι Αριστεροί θα πάθουν λαλά. Είμαστε μια χώρα που αν δεν θέλεις να τραβιέσαι, καλύτερα να μη μιλάς για τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Εμφύλιο, το 1821, την αρχαιότητα και την επταετία ή που αν θέλεις να μιλήσεις πρέπει να λες τις πιο ανώδυνες κοινοτοπίες, διότι και με στοιχεία να μιλάς, το επιχείρημα «Τι είναι αυτά που λες για τον Μέγα Αλέξανδρο;» είναι αρκετό για να τα διαψεύσει. Τέλος, είμαστε η χώρα που όταν όλα αυτά συμβαίνουν, θα βρεθούν πέντε δημοσιογράφοι να κολακεύσουν τον κόσμο κάνοντας τους προσβεβλημένους από αυτά που διάβασαν. Είμαστε η χώρα που όλες οι ομάδες έχουν μεγάλη ιστορία –η Παναχαϊκή κοντεύει να έχει αρχίσει να παίζει ποδόσφαιρο τον 18ο αιώνα–, που παίρνει τα Ολυμπιακά της μετάλλια καθαρά κι όταν πιάνουν μισή χιλιάδα αθλητές της είναι επειδή παντού τα κάνουνε, μόνο που αυτοί δεν τα βγάζουν στη φόρα. Και φυσικά η χώρα που η σχέση της με το χιούμορ είναι όση των Αφγανών με το σαπούνι."

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΤΑΝ

Σηκώθηκε το Σάββατο κατά τις 10 το πρωί. Η ημέρα παρά τις προβλέψεις της ΕΜΥ ήταν ηλιόλουστη. Τηλεφωνήθηκε με την καλή του και αποφάσισαν να πάνε στο κέντρο για ψώνια και βόλτα.

- “Θα πάμε με το μετρό;”, τον ρώτησε εκείνη.

- “Θα πάρω το αυτοκίνητο, κάπου θα βρω να το παρκάρω”, απάντησε εκείνος.

Γύρω στις δωδεκάμιση έφτασαν στην Αθήνα. Η Πανεπιστημίου είχε πυκνή ροή, εκείνος όμως χώθηκε μέσα στα στενάκια και τράβηξε προς το Κολωνάκι όπου και κατάφερε να το στριμώξει Τσακάλωφ και Ηρακλείου γωνία.

Πρώτη στάση το Attica στην Πανεπιστημίου. Κόσμος αρκετός μέσα, αλλά αυτό δεν αποθάρρυνε το νεαρό ζευγάρι. Στον δεύτερο όροφο στα αντρικά το ενδιαφέρον του στράφηκε σε κάτι αθλητικά παπούτσια.

- “40% έκπτωση;; Από 280 ευρώ μόνο 168. Τι λες αγάπη μου. Σου αρέσουν;”, την ρώτησε γεμάτος αγωνία.

Εκείνη έγνεψε καταφατικά. Τα έδωσε στην πωλήτρια για να τα σημειώσει στην κάρτα πολλαπλών αγορών και συνέχισαν στους υπόλοιπους ορόφους του πολυκαταστήματος.

Στον τρίτο εκείνος αγόρασε δύο πουκάμισα και ένα παντελόνι αρχικής αξίας 300 ευρώ με 50% έκπτωση στα 150 , ενώ στον τέταρτο εκείνη μία μπλούζα από 160 μόνο 90 ευρώ.

Βγαίνοντας από το Attica ανηφόρισαν την Κανάρη με προορισμό την Πλατεία Κολωνακίου. Στην διαδρομή ένα μαγαζί με τσάντες της τράβηξε την προσοχή. Μία Louis Vuitton της είχε μπει εδώ και πολύ καιρό στο μάτι και τώρα που την βρήκε με 40% έκπτωση δεν πρόκειται να την άφηνε. Έβγαλε την πιστωτική της κάρτα, μια και δεν είχε σε μετρητά το ποσό των 400 ευρώ, και την έδωσε στην πωλήτρια. Την ίδια ώρα εκείνος ζαχάρωνε ένα πορτοφόλι Βurberry τελικής αξίας 250 ευρώ αλλά τελικά αποφάσισε να μην το πάρει.

Φτάνοντας στην πλατεία εκείνος πήγε να βρει τραπέζι στο Da Capo ενώ εκείνη έκανε μία βόλτα από τον Χαραλά για να δει ένα ζευγάρι ψιλοτάκουνα.

“Θα πρέπει να περιμένετε.”, του είπε ο σερβίτόρος δείχνοντας του περίπου πέντε παρέες που περίμεναν να αδειάσει κάποιο από τα τραπέζια γύρω από την ιερή (κατά Πανούτσο) κολώνα.

Μισή ώρα αργότερα και ενώ η καλή του είχε επιστρέψει με το νέο της απόκτημα κάτι δεμάτινες μπότες (τα ψιλοτάκουνα που ήθελε είχαν εξαντληθεί) ένα τραπεζάκι άδειασε και μπόρεσαν να καθίσουν. Εκείνος έβγαλε το blackberry του και τσεκάρισε τα mails, ενώ εκείνη το i-phone για να ανανεώσει το status της στο facebook. Παρήγγειλαν δύο freddo capuccino. Ξαφνικά βλέπουν να κατηφορίζει ένα φιλικό τους ζευγάρι που είχαν καιρό να δουν. Κατάφεραν και βρήκαν δύο καρέκλες που μόλις και χώρεσαν ανάμεσα στις δικές τους.

- “Ωραίες οι ανταύγειες σου. Πόσο πήγαν;” ρώτησε την φίλη της.

- “200 ευρώ με κάτι λοσιόν μαζί”, της απάντησε αυτή.

- “Πως από εδώ, ξέρω ότι δεν πολυανεβαίνεις για ψώνια Αθήνα, προτιμάς την Γλυφάδα”, ρώτησε εκείνος τον φίλο του.

-“ Ήθελα να πάρω καφέδες από το μαγαζί της Nespresso αλλά η ουρά έφτανε μέχρι έξω”, του απάντησε αυτός.

- “Το βραδύ θα πάμε για ποτό στο Γκάζι, θέλετε να έρθετε;” τους ρώτησαν οι φίλοι τους.

-“Μία άλλη φορά. Σήμερα έχουμε κλείσει με τους κουμπάρους μας τραπέζι στον Οικονομόπουλο” απάντησε το ζευγάρι μας.

- “Κατα τ’αλλά πως τα πάμε;” ρώτησε ο φίλος.

- “Δεν τα ξέρεις. Κρίση. Δεν υπάρχουν λεφτά. Να δούμε πως θα την βγάλουμε μέσα στο 2011. Εγώ να σας πω την αλήθεια έχω αρχίσει και προσέχω. Δεν έχω ανάψει καθόλου καλοριφέρ μέχρι στιγμής. Σιγά μην τους δώσω 78 λεπτά το λίτρο. Για μ@λ@κες ψάχνουν αυτοί.”, απάντησε εκείνος.

- “Παιδιά έχει καταντήσει αηδία το θέμα. Στην υπηρεσία μας έχουν κόψει τα επιδόματα, ενώ με το ενιαίο μισθολόγιο θα μειωθεί και άλλο ο μισθός μας. Με 1,40 το μετρό που να τα βγάλεις πέρα. Εγώ συμμετέχω στο κίνημα του δεν πληρώνω. Να τα δώσουν αυτοί που τα κλέψανε.” σχολίασε εκείνη.

- “Θυμάστε τι είχε πει ο Κίσινγκερ για τους Έλληνες; Θέλουν να μας κάνουν Γουατεμάλα για να μπορέσουν να βάλουν εύκολα χέρι στο πετρέλαιο και στον ορυκτό μας πλούτο. Το έδειξε και ο Αυγερόπουλος στον Εξάντα”, είπε εκείνος και όλοι συμφώνησαν.