ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Η ασθένεια και ο θάνατος του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου με συγκινούν όπως ακριβώς η ασθένεια και ο θάνατος οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, ιδιαίτερα όσων νοσούν από την συγκεκριμένη αρρώστια που έχουν να αντιμετωπίσουν εκτός των άλλων και έναν αβάσταχτο ψυχολογικό γολγοθά. Γι’ αυτό και με βρίσκουν κάθετα ενάντιο όλες αυτές οι αισχρές αφίσες που έκαναν την εμφάνιση τους προ καιρού στο κέντρο της Αθήνας σχετικά με τον Αρχιεπίσκοπο και την ασθένεια του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η άποψη μου για τον Χριστόδουλο και τα πεπραγμένα του καθ’ όλη την διάρκεια της θητείας του ως αρχιεπίσκοπος έχει αλλάξει. Γι’ αυτό και διαφωνώ με όλη αυτή την μεταθανάτια προσπάθεια αγιοποίησης του. Το σημερινό σχόλιο του Νίκου Δήμου στο site του με καλύπτει απόλυτα.

ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Διάβαζα το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην χθεσινή Καθημερινή σχετικά με το δημοσιογραφικό σινάφι και πραγματικά αναρωτιόμουν για πόσα από τα θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια μάθαμε τελικά την αλήθεια και την οριστική κατάληξη τους. Τι πραγματικά κρυβόταν πίσω από την δολοφονία του διοικητή του ΙΚΑ Γιάννη Βαρθολομαίου εκτός από πάθος και αντιζηλία; Τι απέγινε το θέμα των αποθεματικών των ταμείων που μας απασχόλησε για πάνω από 6 μήνες; Για να πάω και παλιότερα. Σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκεται η υπόθεση και τελικά ποια είναι η αλήθεια για το παραδικαστικό κύκλωμα; Τι έγινε με το περίφημο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου; Δυστυχώς σε όλες τις πιο πάνω υποθέσεις και ασφαλώς και σε άλλες που δεν μου έρχονται αυτή την στιγμή στο μυαλό, δεν μάθαμε ποτέ την κατάληξη τους. Δεν μάθαμε αν οι άνθρωποι οι οποίοι διαπομπεύτηκαν από τα τηλεοπτικά κανάλια κυρίως αλλά και τις εφημερίδες ήταν πράγματι ένοχοι ή όχι. Δεν το ακούσαμε γιατί δεν μας ενδιαφέρει. Γιατί δεν πουλάει. Αυτό που έχει σημασία είναι η ατάκα της στιγμής. Ποιος θα σκεφτεί το πιο ευφάνταστο σενάριο που θα προκαλέσει αίσθηση και ντόρο. Ποιος θα πρωτοδεί μέσα από την κλειδαρότρυπα, η από μία κρυφή κάμερα και αυτό θα το παρουσιάσει έπειτα κατά το δοκούν. Ασχέτως αν ως επιχείρημα είναι σαθρό. Ασχέτως αν ρίχνει λάσπη σε αθώους ανθρώπους.

Είναι πραγματικά κατάπτυστο το σημείο στο οποίο έχει φθάσει η δημοσιογραφία σήμερα. Δεν ψάχνει την είδηση, δεν την φιλτράρει, δεν την ελέγχει. Απλά φανφαρολογεί. Ίσως ο λόγος να είναι ότι λείπουν οι παλιοί εκδότες, με μόνη απασχόληση την έκδοση εφημερίδων και περιοδικών, που περνούσαν ένα συγκεκριμένο κώδικα δεοντολογίας. Ίσως γιατί οι δημοσιογράφοι έγιναν μέρος του star system και θέλουν πάση θυσία να είναι στην επικαιρότητα. Ίσως γιατί εμείς ως τηλεθεατές και αναγνώστες αρεσκόμαστε πλέον σε τέτοιου είδους ενημέρωση. Το ερώτημα είναι όμως, όπως το θέτει και ο Αλέξης Παπαχελάς, τι θα γίνει σε μία εθνικά δύσκολη περίπτωση; Εκεί που σημαντικό ρόλο παίζουν οι φωνές της μετριοπάθειας και της σύνεσης; Εκεί που οι φωνές της λογικής είναι ευεργετικές;

Δεν λέω ότι σε πολλές από τις πιο πάνω περιπτώσεις, ή και σε όλες, δεν υπήρξε κάποιας μορφής ατασθαλία. Αυτό που κατακρίνω είναι την άμεση στοχοποίηση και ενοχοποίηση. Το “είσαι ένοχος μέχρι να κηρυχθείς αθώος” όπως είναι και ο τίτλος του άρθρου του Αλέξη Παπαχελά. Αυτό που ισχύει στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης σήμερα και φέρνει έντονα στο νου μία άλλη σκοτεινή περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας. Την περίοδο του Μακαρθισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.