ΕΥΡΩΠΑΪΣΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΩΡΑ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα μείνει στο μυαλό μας ως ένας από τους μεγαλύτερους υπερμάχους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η μοίρα έφερε το τελευταίο δημοσιευμένο άρθρο του, στο ειδικό ένθετο της Καθημερινής* “1979-2009 Ελλάδα – Ευρωπαϊκή Ένωση. 30 χρόνια από την συμφωνία ένταξης” της περασμένης Κυριακής 24 Μαΐου 2009, να ασχολείται με αυτό ακριβώς το θέμα. Η πολιτική ενοποίηση πρέπει να είναι η αριστερή πρόταση έγραφε, και παρότι ως φιλελεύθερος μπορεί να διαφωνώ σε ορισμένα επιμέρους σημεία, το πνεύμα όμως του άρθρου άλλα και η σκέψη του εκλιπόντος με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο:

“Οι απολογισμοί ιδίως σε τέτοια κορυφαία ζητήματα δεν είναι εύκολοι. Είναι εύκολη όμως η δημαγωγία πάνω σ’ αυτά. Αναμφίβολα το πρώτο που θα σκεφτούν πολλοί είναι το οικονομικό κομμάτι της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. Κι εδώ τα πράγματα είναι μάλλον αδιαμφισβήτητα: Το χρήμα ήταν πολύ. Πάρα πολύ. Πόσο και σε τι ποσοστό αξιοποιήθηκε είναι μια άλλη συζήτηση. Ακόμη και αν κάποιοι ακόμη και σήμερα επιμένουν πως δήθεν το πληρώσαμε με τις εισαγωγές από τις χώρες της Ένωσης – λες και δεν θα κάναμε ούτως ή άλλως εισαγωγές. Εκτός κι αν αποδείξουν ότι οι εισαγωγές ήταν άχρηστες, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να στηριχθεί σοβαρά μία τέτοια ανάλυση.

Δεν θα σταθώ, επίσης, στα μεγάλα θεσμικά και πολιτικά άλματα που έκανε η χώρα αυτά τα 30 χρόνια, ακριβώς χάρη στην συμμετοχή της στην Ε.Ε. Ούτε στο πόσο “Ευρωπαίος νιώθει ο Έλληνας”. Ενδεχομένως και με διάθεση “προβοκατόρικη” θα μπορούσα να πω ότι ο Έλληνας είναι Ευρωπαίος πολίτης χωρίς να το ξέρει. Εκείνο, πάντως, που ξέρει είναι ότι απέκτησε μία προνομιακή σχέση και πρόσβαση στα παγκόσμια πράγματα ή στα πολύ μακρινά. Από την Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία.

Το πραγματικά μείζον ερώτημα είναι αν το ευρωπαϊκό πείραμα θα αντέξει στον χρόνο. Διότι μην ξεχνάμε ότι αυτό κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως αυθαίρετο εγχείρημα, ως αντίστροφο του ρου της Ιστορίας. Να υπάρχει μία συσπείρωση κρατών – λαών στην κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης, σε μια εποχή που ακολουθεί ακριβώς την αντίθετη πορεία, είναι το μεγάλο ερώτημα, αλλά και το μεγάλο στοίχημα. Θα καταφέρει το ευρώ να διατηρήσει την ισχυρή ενοποιητική του λειτουργία, την ισχυρή συγκολλητική του δράση;

Αναμφίβολα, η σημασία της Ευρωζώνης είναι κοινωνικά και πολιτικά μεγάλη. Αλλά θα προχωρήσουμε στην πολιτική ενοποίηση; Θα την αντέξουν οι χώρες και οι κυβερνήσεις τους; Υπενθυμίζω την δήλωση της Θάτσερ:“Εγώ έκανα κόπο να διαλύσω το βρετανικό κράτος και θα έρθω στις Βρυξέλλες για να γίνει ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος”;

Η Ευρώπη θα προχωρήσει σε θεσμούς που θα ενισχύουν την πολιτική ενοποίηση; Προσωπικά, πίστευα και πιστεύω ότι αυτή είναι σήμερα η σύγχρονη αριστερή πρόταση. Όσο και αν κάποιοι στην Αριστερά εξακολουθούν να μην αποδίδουν στους θεσμούς τη σημασία και την δύναμη που πραγματικά έχουν, ωστόσο οι θεσμοί έχουν δύναμη, συνέχεια και, κυρίως, απαιτούν δράση και όχι λόγια.

Και, πάλι προβοκατόρικα, θα έλεγα ας γίνουν αυτά ακόμη και με δεξιές κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι θεσμοί μένουν και διευρύνονται.”

* Το άρθρο και το ειδικό ένθετο δεν μπόρεσα να το βρω στην ιστοσελίδα της Καθημερινής και γι’ αυτό δεν έχω βάλει ανάλογο link.

“ΕΦΥΓΕ” Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Ένα από τα φωτεινότερα μυαλά της έχασε σήμερα η Ελλάδα. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε σε ηλικία 68 χρονών. Ήταν μαζί με κάποιους άλλους, όπως ο Φώτης Κουβέλης, οι κύριοι εκφραστές της ευρωπαϊκής αριστεράς στην χώρα μας. Μίας αριστεράς μου έθετε προβληματισμούς και λογικά επιχειρήματα, μίας αριστεράς με την οποία χαιρόσουν να συνδιαλέγεσαι και να συνεργάζεσαι. Για τον λόγο αυτό ήταν και τόσο επικριτικός για την στροφή που είχε πάρει ο Συνασπισμός τα τελευταία χρόνια. Στα μάτια μου, η συνεργασία των φιλελευθέρων με την ανανεωτική αριστερά που εξέφραζε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, σε μία πλειάδα θεμάτων, ήταν όχι μόνο εφικτή αλλά και απολύτως αναγκαία. Ελπίζω η φωνή του να βρει συνεχιστές. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

ΠΕΡΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤAΣ

Εντάξει, προεκλογική περίοδος είναι, τα παιδιά δικαιούνται να πουν και μία σαχλαμάρα πάρα πάνω, έτσι για να δώσουν χρώμα σ’ αυτά που λένε. Όταν όμως όλα αυτά αρχίζουν και γίνονται μέρος της προεκλογικής κουβέντας, τότε χρίζουν μιας κάποιας απαντήσεως ή έστω σχολιασμού. Περί σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας ο λόγος και οι αντιπαραθέσεις. Την καλύτερη μέχρι τώρα απάντηση την δίνει ο Αντώνης Καρκαγιάννης στην χθεσινή Καθημερινή και στο άρθρο του “Πράσινα άλογα και πράσινα παπαγαλάκια”, απ’ όπου αντιγράφω:

“Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που τόσο αυτάρεσκα επαναλαμβάνει ο Γιώργος Παπανδρέου δεν το καταλάβαινα ούτε όταν το ξεφούρνιζε ο Κορνήλιος Καστοριάδης πριν από τόσο διαφορετικά χρόνια και ήταν ακόμα τόσο φρέσκο και λαμπερό. Υπήρχε τότε ακόμα και ο «σοσιαλισμός» και ο «καπιταλισμός» και προφανώς ο μακαρίτης μας συμβούλευε να επιλέξουμε τον πρώτο γιατί διαφορετικά θα περιπέσουμε στη βαρβαρότητα. Ήταν μια ερμηνεία όχι όμως και τόσο σίγουρη γιατί ο ίδιος ο Καστοριάδης δεν έπαυε να καταγγέλλει και τις βαρβαρότητες του σοσιαλισμού, του υπάρχοντος ακόμη. Ίσως να εννοούσε κάποιον άλλο σοσιαλισμό που εμείς δεν τον ξέρουμε, ίσως να μην εννοούσε απολύτως τίποτα και απλώς αυτογοητεύθηκε από την τραγική διάζευξη που ο ίδιος κατασκεύασε.

Ελπίζω και ο Γιώργος Παπανδρέου να μην εννοεί τίποτα. Διότι αν εννοεί, έναντι της βαρβαρότητας, να μας επαναφέρει στον «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε... ο θεός να μας φυλάξει.”

Υ.Γ. ¨Όσον αφορά την διαφήμιση της Νέα Δημοκρατίας που βλέπω στους δρόμους τις τελευταίες ημέρες “Λαϊκισμός ή Υπευθυνότητα” έχω απλά να επισημάνω ότι στα μάτια μου το ΠΑΣΟΚ του σήμερα είναι η Νέα Δημοκρατία του 2000-2004.

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ ΑΠO ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ

Το ότι η θέση των προέδρων των μεγαλύτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΟΤΟΕ) αποτελούν το σκαλοπάτι για την κεντρική πολιτική σκηνή και πολλές φορές τους υπουργικούς θώκους είναι και πασίγνωστο και βαρετά επαναλαμβανόμενο. Στις ημέρες μας πλέον είναι και διακομματικό. Ενώ παλαιότερα ήταν πρακτική κατά κανόνα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ (Κανελλόπουλος, Γιατράς, Πρωτόπαπας, Πολυζωγόπουλος) σήμερα η Νέα Δημοκρατία έχει ασπασθεί πλήρως την πρακτική αυτή (ως γνήσιος μαθητής του Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ) με τις περιπτώσεις των Μανώλη και Πουπάκη. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στους εργατοπατέρες μας η αντίληψη ότι η βουλή ή η ευρωβουλή είναι το φυσικό επόμενο στάδιο της καριέρας τους, που το νυν πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Σπύρο Παπασπύρου φαίνεται να τον πείραξε ιδιαίτερα η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να του προτείνει μη εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, υποβάλλοντας την παραίτηση του. Ο ίδιος δημόσια το διαψεύδει, παρότι δηλώνει “...Δεν θα ήθελα όμως να παίξω πάγκο, γιατί η επιλογή μου δεν έχει σχέση με το πρόσωπό μου, αλλά με το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας...”. Η πικρία του όμως φαίνεται να είναι πολύ μεγάλη αφού όπως λέει και το δημοσίευμα των Νέων θα απόσχει πλήρως και από τον προεκλογικό αγώνα του ΠΑΣΟΚ, καθώς, η προτεραιότητά του αυτή την εποχή είναι να ολοκληρώσει το … μεταπτυχιακό του!!!

ΤΟ ΕΥΡΩΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ

Μπορεί να έχω αποχωρήσει από την Φιλελεύθερη Συμμαχία, αλλά τα νέα της και οι δραστηριότητές της πάντα με ενδιαφέρουν γιατί θεωρώ ότι μαχόμαστε για τις ίδιες ιδέες και σκοπούς, απλά από διαφορετικά, στην παρούσα φάση, μετερίζια. Άλλωστε όπως ανέφερα και στην δήλωση παραίτησής μου το μεγαλύτερο κέρδος που αποκόμισα από την 2,5 ετών παρουσία μου στο κόμμα ήταν η γνωριμία με πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς συμπεριλαμβάνονται και στο ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές που κατέθεσε η Φ.Σ. στον Άρειο Πάγο και το οποίο έχει ως ακολούθως.

1. ΦΩΤΗΣ ΠΕΡΛΙΚΟΣ

2. ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΙΛΑΦΤΣΗΣ

3. ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΑΝΩΛΕΔΑΚΗΣ

4. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΑΛΚΟΣ

5. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΙΤΣΑΣ

6. ΖΑΝΝΩ ΑΠΙΚΙΑΝ

7. ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΣΙΩΠΗΣ

8. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΚΙΝΟΣ

9. ΣΠΥΡΟΣ ΝΤΟΒΑΣ

10. ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΔΙΑΚΑΣ

11. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΟΥΛΑΝΗΣ

12. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ

13. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

14. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΤΣΟΥΝΗΣ

15. ΙΩΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

16. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΕΒΡΕΚΙΔΗΣ

17. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΡΑΚΗΝΟΣ

18. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

19. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ

20. ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΛΥΣΙΔΗΣ

21. ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

22. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Καλή επιτυχία παιδιά.

ΤΟ ΕΥΡΩΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Χθες ανακοινώθηκε το ψηφοδέλτιο της Δράσης για τις ευρωεκλογές. Με επικεφαλή τον Στέφανο Μάνο, αλλά και τους Γιάννη Μπουτάρη, Χαρίδημο Τσούκα, Κώστα Ζώρα, Διονύση Γουσέτη, Νίκο Δήμου και Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη μοιάζει πολύ ελκυστικό. Η παρουσία επίσης των Αντύπα Καρίπογλου, Θανάση Τσιούρα, Τάσου Αβραντίνη (πρώην στελεχών της Φιλελεύθερης Συμμαχίας) και Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη υποδηλώνει και το έντονο φιλελεύθερο στοιχείο του εγχειρήματος. Αναλυτικότερα το ψηφοδέλτιο έχει ως εξής:

1. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ

2. ΑΝΤΥΠΑΣ ΚΑΡΙΠΟΓΛΟΥ

3. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΑΪΒΑΛΙΩΤΗΣ

4. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

5. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ

6. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ

7. ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ ΤΣΟΥΚΑΣ

8. ΗΛΙΑΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ

9. ΚΩΣΤΑΣ ΖΩΡΑΣ

10. ΘΑΝΟΣ ΣΚΟΥΡΑΣ

11. ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΓΟΥΣΕΤΗΣ

12. ΝΑΝΣΥ ΜΑΛΛΕΡΟΥ

13. ΝΙΚΟΣ ΠΟΛΥΔΩΡΙΔΗΣ

14. ΒΑΛΙΑ ΛΕΣΤΟΥ

15. ΘΑΝΟΣ ΤΣΟΤΣΟΡΟΣ

16. ΌΛΓΑ ΠΑΣΧΑΛΗ

17. ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΙΟΥΡΑΣ

18. ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΦΗΝΙΑΣ

19. ΜΑΤΘΙΛΔΗ ΚΑΒΒΑΣΙΑΔΗ-ΚΑΡΑΣΣΟ

20. ΤΑΣΟΣ ΑΒΡΑΝΤΙΝΗΣ

21. ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ

22. ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Καλή επιτυχία!!!

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Προχθές το βράδυ ο ΣΚΑΙ παρουσίασε στα πλαίσια της εκπομπής του “Οι Μεγάλοι Έλληνες” την ζωή του Μεγάλου (με Μ κεφαλαίο) Γεώργιου Παπανικολάου. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται επιστολή του Παπανικολάου προς την οικογένεια του (το 1915) όπου γράφει για τον λόγο που έχει αποφασίσει να μην επιστρέψει στην Ελλάδα.

“Αν έρθω στην Ελλάδα φοβάμαι ότι θα χαθώ. Ο Αμερικάνος ή ο Ευρωπαίος, όταν του πω ότι είμαι επιστήμων και δεν κάμνω τίποτα άλλο από το να ερευνώ, με θεωρεί όχι μόνο ως χρήσιμο στοιχείο αλλά ως κάτι ανώτερο από τους κοινούς ανθρώπους. Ο Έλλην με θεωρεί απεναντίας ως ένα άχρηστο ον, και όχι μόνο άχρηστον αλλά και επικίνδυνον. Αυτή είναι η εικόνα ενός κράτους σάπιου, ανίκανου να δημιουργήσει κάτι και να συνεισφέρει στη γενική πρόοδο της ανθρωπότητας. Όλα ξένα, όλα κλεμμένα. Όλα κατά μίμησην. Δεν είναι ντροπή;”

Σχεδόν 100 χρόνια μετά τα λόγια του Παπανικολάου φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ 2% ΣΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΗ

Ένα από τα χαρακτηριστικά που αναγνωρίζω στους ανθρώπους και βεβαίως και στους πολιτικούς είναι η αναγνώριση των λαθών τους. Άλλωστε κάθε άνθρωπος μέσα από την καθημερινή ζωή του και τα λάθη του μαθαίνει, βελτιώνεται και εξελίσσεται. Χθες το ΒΗΜΑ της Κυριακής είχε άρθρο σχετικά με το περίφημο 2% στα ΜΜΕ, η σχετική τροπολογία τελικά αποσύρθηκε, με το οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ο Στέφανος Μάνος (ο οποίος πρωτοστάτησε στην απόσυρσή της) ως υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη είχε υπογράψει την αύξηση του ποσοστού αυτού σε 4%. Με σημερινή του ανακοίνωση ο πρώην υπουργός και επικεφαλής της Δράσης θυμίζει ότι έχει αναγνωρίσει το λάθος του με επίσημη γραπτή δήλωση από τον Οκτώβριο του 2006. Ολόκληρη η δήλωση του Στέφανου Μάνου έχει ως ακολούθως (τα μεγάλα γράμματα δικά μου):

“Το ΒΗΜΑ, την Κυριακή 10 Μαΐου, αφιέρωσε 2 σελίδες του στην εκ των υστέρων δημόσια υποστήριξη της σκανδαλώδους ρύθμισης για τα μαύρα ταμεία των επιχειρήσεων τύπου, ραδιοφωνίας και τηλεόρασης (το περιβόητο 2%). Το δημοσίευμα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τα εξής:

1. «Τα κόμματα και οι βουλευτές απέδειξαν ότι δεν σκέφτονται όπως οι λαοί της Δυτικής Ευρώπης». Γιατί; Επειδή ο Σαρκοζί ανακοίνωσε τριετές σχέδιο υποστήριξης του γαλλικού Τύπου. Δεν λέει το δημοσίευμα ότι ο Σαρκοζί δεν δημιούργησε μαύρα ταμεία αλλά περιορίστηκε σε κλασσικά μέτρα ενίσχυσης επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Δεν λέει το δημοσίευμα το κυριότερο: ότι τα μαύρα ταμεία δεν αφορούν μόνο τον ημερήσιο τύπο, αλλά και τον περιοδικό, τα ραδιόφωνα και τη τηλεόραση. Διότι μπορεί ο ημερήσιος τύπος να ταλαιπωρείται, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον περιοδικό και τα ραδιόφωνα.

2. Το δημοσίευμα δεν μας θυμίζει το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στη Βουλή να μην ανανεώσει τη διάταξη που έληγε τη 31/12/2008. Θα μου πείτε γιατί να μας το θυμίσει όταν η ίδια η κυβέρνηση προτίμησε να το ξεχάσει.

3. Το δημοσίευμα θυμίζει ότι και εγώ, το 1993, υπέγραψα παρόμοια ρύθμιση ως αν, επειδή έκανα τότε λάθος, δεν δικαιούμαι να το επανορθώσω. Το 2006, όταν ξεκίνησα την προσπάθεια για την κατάργηση του 2% έκανα την ακόλουθη δήλωση που παραθέτω ολόκληρη.

«ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 3/10/2006

Ο Στέφανος Μάνος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Στο συζητούμενο σήμερα νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών κατέθεσα τροπολογία με την οποία προτείνω την κατάργηση των φορολογικών διατάξεων που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις έκδοσης εφημερίδων και περιοδικών καθώς και στις επιχειρήσεις ραδιοφωνίας και τηλεόρασης να πραγματοποιούν δαπάνες χωρίς δικαιολογητικά σε ποσοστό των ακαθάριστων εσόδων τους.

Ανάλογες ρυθμίσεις υπήρχαν στη φορολογική νομοθεσία από το 1955 για τις εξαγωγικές επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις ΜΜΕ προστέθηκαν για πρώτη φορά με το ν.2065/92 και τροποποιήθηκαν προς το χειρότερο με το ν.2120/1993. Δυστυχώς και με την προσυπογραφή μου. Αναγνωρίζω την ευθύνη μου και το λάθος μου. Έκτοτε καταργήθηκαν όλες οι ρυθμίσεις για τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, αλλά παρέμειναν, με νέες τροποποιήσεις, οι ρυθμίσεις για τα ΜΜΕ. Για τελευταία φορά παρετάθη η ισχύς των διατάξεων αυτών για τα ΜΜΕ το Φεβρουάριο 2004, έτσι ώστε να ισχύουν μέχρι 31/12/2008.

Οι διατάξεις αυτές εκ των αποτελεσμάτων που προκαλούν είναι δυστυχώς φαύλες. Δίδουν τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις ΜΜΕ να διακινούν μαύρα χρήματα με την ευλογία της πολιτείας. Μαύρα χρήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εξαγορά συνειδήσεων ή για την καταβολή αμοιβών που δεν υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος. Γι’ αυτό ζητώ να καταργηθούν αναγνωρίζοντας έτσι το αρχικό μου λάθος.

Από τον πρωθυπουργό ζήτησα χθες με επιστολή μου την προσωπική του παρέμβαση ώστε να εκλείψει αυτή η πηγή μαύρου χρήματος.»

4. Το δημοσίευμα προσπαθεί να εμφανίσει το ζήτημα ως θέμα διαμάχης της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΙΗΕΑ) και της εφημερίδας Καθημερινή και όχι ως θέμα ηθικής τάξης, όπως πράγματι είναι. Όπως φάνηκε και πιο πάνω η συζήτηση άνοιξε το 2006 παράλληλα με άλλη παρέμβαση μου για την αλλαγή του «παλαβού» καθεστώτος που ίσχυε με απόφαση του κ. Αλογοσκούφη για τις αμοιβές των συμβολαιογράφων. Το γεγονός ότι η Καθημερινή αποφάσισε να ενημερώσει το κοινό της για τις παρεμβάσεις μου έρχεται σε αντιδιαστολή με τη δημοσιογραφική πρακτική του ΒΗΜΑΤΟΣ που προτίμησε να τις αποκρύψει.

5. Το ΒΗΜΑ επιβεβαιώνει τις μυστικές διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση για την επαναφορά του 2% (που η ίδια κυβέρνηση είχε επισήμως δεσμευτεί να μην επαναφέρει) με την προϋπόθεση να συμφωνήσει, έστω και σιωπηρώς, η αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν διευκρινίζει ποιος ανέλαβε να εξασφαλίσει τη σιωπηρή συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η Ένωση Ιδιοκτητών ή η ίδια η κυβέρνηση;

Περιλαμβάνονται και πολλά άλλα ενδιαφέροντα στο δημοσίευμα όπως για παράδειγμα το αστείο που σκέφτηκε να υιοθετήσει η κυβέρνηση για να κοροϊδέψει τους ιθαγενείς. Θα φορολογεί τα εκταμιευόμενα μαύρα λεφτά με 10%! «Σου δίνω το δικαίωμα να τσεπώσεις 100.000 και να μη το δηλώσεις πουθενά, αρκεί να μου δώσεις (στο κράτος) 10% προμήθεια (αυτοτελή φόρο).»

Αν η Ένωση Ιδιοκτητών ήταν τόσο σίγουρη για την ορθότητα των επιχειρημάτων της γιατί δεν τα πρόβαλε δημοσίως πριν από τη λήξη της διάταξης; Αν η κυβέρνηση πίστευε στην ορθότητα των δικών της πράξεων γιατί ποτέ δεν το είπε; Γιατί δεν εξήγησε για ποιο λόγο πρέπει να ανανεωθεί η διάταξη του 2%; Μόνο και μόνο επειδή το ζήτησε η Ένωση Ιδιοκτητών; Γιατί έθεσε ως προϋπόθεση την, έστω και σιωπηρή, συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Αν πράγματι αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα ο ημερήσιος τύπος, να συζητηθούν και να αντιμετωπιστούν με καθαρούς και αποδεκτούς τρόπους (όπως έκανε ο Σαρκοζί).

Πάντως χαίρομαι επειδή η υπόθεση αυτή οδήγησε για πρώτη φορά ικανό αριθμό βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας να ξεφύγουν από τον κομματικό εγκλωβισμό και να ενεργήσουν κατά συνείδηση.

ΖΕΛΙΚΟ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Η χαρά μου για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Παναθηναϊκό είναι μεγάλη. Είναι μεγάλη γιατί αυτή ήρθε μετά από πολύ καλό μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα και στους δύο αγώνες, γιατί ήρθε στο καλύτερο και δυνατότερο final four που έγινε ποτέ. Θέλω να συγχαρώ τους παίκτες της ομάδας, τον μεγάλο αρχηγό Φραγκίσκο Αλβέρτη στο τελευταίο μεγάλο τουρνουά της καριέρας του, αλλά πάνω από όλα θέλω να συγχαρώ μα και συνάμα να ευχαριστήσω αυτό τον μεγάλο μαέστρο που κάθεται τα τελευταία δέκα χρόνια στην άκρη του πάγκου μας. Αυτό τον πανέξυπνο προπονητή που έβαλε σε τάξη την ομάδα δίνοντας της όραμα και σχέδιο, που χαλάρωσε σε μεγάλο βαθμό τους πάντα παρορμητικούς προέδρους (θυμηθείτε τα περιστατικά με Σούμποτιτς, Ράτζα παλιότερα) αλλά και τον κόσμο. Σε αυτόν που μαζί του έχουμε ευχαριστηθεί το παιχνίδι που νομίζω ότι είναι και το πιο σημαντικό. Σε ευχαριστούμε Ζέλικο για όλα όσα μας έχεις προσφέρεις και ελπίζουμε να μας προσφέρεις για πολύ καιρό ακόμα.

Παραθέτω και το ανάλογο κομμάτι από το σημερινό άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου στην Sportday.

"...Η Ευρωλίγκα είναι μια ωραία διοργάνωση: παίζουν πολλοί και στο τέλος την κερδίζει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Δεν ξέρω πόσες θα πάρει ακόμα ο παμπόνηρος Σέρβος – αυτό που ξέρω και σας έχω ξαναγράψει είναι ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο προπονητή που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα σε όλα τα σπορ. Και ότι αυτό που τον ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους είναι ότι σε όλα αυτά τα μεγάλα τουρνουά μένει ανεπηρέαστος από φανατισμούς και υπερβολές και παρατάσσει ομάδες που έχουν σκοπό να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν και να κερδίσουν το τρόπαιο κι όχι να παίξουν όσο χρειάζεται για να μαυρίσουν την ψυχή του αντιπάλου, όσο «αιώνιος» κι αν είναι αυτός.

Μου 'πε ένας φίλος ότι στο τέλος του ημιτελικού με τον Ολυμπιακό, όταν όλα τελείωσαν, έδινε συμβουλές στον Γκριρ για το τι πρέπει να κάνει στην τελευταία επίθεση! Όχι γιατί εκ του ασφαλούς πλέον έπαιζε με τα νεύρα του παίκτη του Ολυμπιακού, αλλά γιατί αυτό που πρώτιστα τον ενδιαφέρει είναι να γίνονται τα πράγματα σωστά, δηλαδή να παίζεται όσο καλύτερο μπάσκετ γίνεται.

Νιώθω έναν ειλικρινή θαυμασμό για τον Ομπράντοβιτς, όπως και για όλους τους ανθρώπους που στη ζωή τους έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορυφή και να κρατηθούν δουλεύοντας με σχέδιο. Κάποτε έλεγαν ότι τους τίτλους του τους παίρνει ο Μποντιρόγκα, ότι η ομάδα του είναι η ακριβότερη στην Ευρώπη, ότι ο ίδιος είναι ένας τυχεράκιας με πλούσια αφεντικά κ.λπ. Σήμερα με μισή ντουζίνα και βάλε ευρωπαϊκούς τίτλους, γίνεται κατανοητό ότι ο ΠΑΟ είναι αποκλειστικά δικό του δημιούργημα.

Δεν είναι τα χρήματα των Γιαννακοπουλαίων το μυστικό του, αλλά ο τρόπος που ο Ζέλικο πλάθει παίκτες, δημιουργεί αξίες, μυεί στην αγάπη για την επιτυχία τους παίκτες του, που μπορεί να λέγονται Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Αλβέρτης, Λάκοβιτς, Σισκάουσκας, Σπανούλης, Διαμαντίδης, αλλά όπως κι αν λέγονται παραμένουν μαθητές του. Ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο μπορεί να νικά τον Ολυμπιακό με τους ψηλούς του και την ΤΣΣΚΑ με τους περιφερειακούς του - κυρίως μπορεί να αναδεικνύει πρωταγωνιστές που κανείς δεν περιμένει, όπως π.χ. ο κατ' εμέ του τελικού Στράτος Περπέρογλου. Γιατί; Γιατί έχει έναν προπονητή που ξέρει τόσο καλά το υλικό του ώστε να δύναται να κάνει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Το είπε αφοπλιστικά σωστά η κυρία Μεσίνα: μπορεί να θέλει κάποιος την Ευρωλίγκα, αλλά άμα μπλέξει με τον Ομπράντοβιτς, αντίο…"